มัทรีมัวแต่ตะลึงกับคำพูดของชายหนุ่มจนไม่รู้สึกตัวเลยว่าเรือนร่างของเธอกำลังจะเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาอีกครั้ง ชุดสวยถูกดึงจนเลื่อนหลุดออกจากร่างงาม เหลือเพียงชุดชั้นในลูกไม้สีหวานซึ่งมันแทบปกปิดความงามบนร่างอรชรไว้ไม่ได้
คุณหมอสาวเผลอสอดมือเข้าไปในแจ็คเก็ตหนังบุขนสัตว์ของชายหนุ่ม ลมหายใจของเธอเป็นกระไอเล็กน้อยและร่างกลมกลึงสั่นสะท้านด้วยความหนาว
“คริสเตียน...ฉันกลัวค่ะ”
“กลัวอะไรหรือ...หืมม์?”
คริสเตียนถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขาออกบ้าง ตามด้วยเสื้อยืดเหลือเพียงกางเกงเดนิม มัทรีเป็นฝ่ายขยับตัวขึ้นนั่งบนหน้าตักของเขา ชายหนุ่มใช้เสื้อแจ็คเก็ตโอบแผ่นหลังของหญิงสาวเพื่อให้เธอคลายหนาวขณะร่างบางกอดกระหวัดรอบคอเขาด้วยเรียวแขนทั้งสอง
“พี่คะ...สิ่งที่ฉันกลัวมาตลอดชีวิต คือการที่จะมีคนมาล่วงรู้ความลับในหัวใจของฉัน”
“มันคืออะไรหรือ แม็คดาลีน...ถ้าเธอจะบอกให้พี่รู้”
“คริสเตียน...ความลับที่ฉันพยายามเก็บ
