ร่างกายของคริสเตียนที่กำลังบดเบียดอยู่กับตัวเธอเหลือเพียงบ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียวเท่านั้น เขาทำเหมือนไม่สนใจโลกภายนอก ไม่สนใจที่กล่าวขอโทษต่ออารมณ์ร้อนที่กระหน่ำใส่นายแพทย์รุ่นพี่ของมัทรีด้วยซ้ำ ตอนนี้ในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นอาบเอิบด้วยความปรารถนาเกินที่เธอและเขาต่างยากจะต้านทานต่อกันได้
“ปล่อยนะคะ ฉันจะกลับห้องพักเดี๋ยวนี้”
“เธอกลับไปตอนนี้ไม่ได้ แม็คดาลีน” เขาว่าแล้วรูดแพนตี้ตัวเล็กลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้าของหญิงสาวพร้อมทั้งถอดบ๊อกเซอร์ซึ่งเป็นผ้าชิ้นสุดท้ายบนตัวเขาตามไปด้วย
“กลับได้ซีคะ...ฉันไม่ยอมพี่หรอกนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ต้องใช้กำลังบังคับ”
“อุ๊ย!...อย่านะคะ”
มัทรีร้องห้ามเสียงแผ่ว ๆ แต่ไม่ทันคนตัวโตที่ช้อนร่างของเธอขึ้นไปวางบนเตียงคนไข้ก่อนที่เขาจะตามขึ้นไปแล้วทาบร่างกายใหญ่โตอยู่เหนือตัวเธอ หญิงสาวแทบขยับไม่ได้เพราะกลัวว่าถ้าพลิกตัวแรงจะตกเตียงเอาได้ ก็พื้นที่ของมันมีนิดเดียว
