“เฮ้ย ไอ้มาเฟีย”
ตุ้บ
“เชี่ยไอ้สัสกันต์” ผมตกใจที่มันเดินมาเงียบๆ เลยเผลอถีบจนตัวมันกลิ้งลงบันไดไปขั้นล่างสุด
“ถีบกูทำไมไอ้ฉิบหาย! เฮือกกก”
-หน้าตึก-
“แค่ไม่อยากให้กูเข้าห้องบอกกูดีๆ ก็ได้ ไอ้ฟาย” กันต์ด่า
“น้ำมึงกูทำหกหมดขวดเลย”
“ไอ้สัส! ฝากอะไรไม่เคยได้คืน นั่นยาร่านนะหามายากมากกินแล้วมีอารมณ์แต่คุมตัวเองไหว”
“ว่าแต่..มึงมีอีกไหม”
“ไม่มี”
หมั๊บ งึกๆ` มาเฟียคว้าบีบต้นคอกันต์เขย่าแรง
“มึงงกกับกูเหรอไอ้กันต์” ผมจ้องหน้าดุใส่มัน
“อักๆ อ๊าก..ไอ้สัส!!” กันต์สะบัดจนดิ้นหลุดเพราะหายใจไม่ออก
“มึงมันใจแคบ”
“ขวดนั้นมันแค่การทดลองแต่ส่วนผสมหายากเขาเลยไม่ทำต่อ แอ่กๆ มึงรุนแรงจังวะ ทีกับพ่อไม่เห็นมึงสู้!แล้วมาสู้แต่กับกูเนี่ย”
“เออ กูล้อเล่นมึงขี้บ่น”
ตึก ตึก ~ ฝีเท้าเดินออกมาจากตึก
“อ้าว!นี่น้องนมโตโสภาผู้กลัวผัก” กันต์พูดพลางมองหน้ามาเฟียสลับโสภาไปมา
“เรื่องมันยาวไว้เล่าให้ฟัง”
