แผล็บ ซูด~~
“อ๊าย์..ยะ...หยุดนะคะ “ แย่แล้ว!ทำแบบนี้ไม่ได้นะ จะให้เขาทำอีกไม่ได้
“หยุดไม่อยู่แล้วเอ็นกูแข็งจนปวด ช่วยไม่ได้ก็มึงมันน่า..นัก”
“พี่มาเฟีย..อ๊า..หนูจะโกรธพี่จริงๆนะคะ”
“....”
“หนูไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้น พี่อย่าคิดว่าจะรังแกหนูยังไงก็ได้นะ”
“กูไม่เคยคิดว่ามึงง่ายเลยนะแต่มึงซื่อมากซื่อจนกูคิดว่าในชีวิตที่ผ่านมามึงเจอกับอะไร?”
มาเฟียเคลื่อนใบหน้าปะทะสายตาที่เบิกกว้างของโสภา
“มึงรักดาหลันมากเพราะเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจมึงหรือเปล่า คงมีอะไรในดาหลันใช่ไหม” ผมถามออกไปตามตรง
“พี่เปิดดูดาหลันเหรอคะ!!”
“ยัง เพราะกูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจเลยไม่ได้เปิดล็อกด้านหลังดาหลัน”
“....”
“มีอะไรอยู่ในนั้นโสภา”
“ไม่มีค่ะ”
“เป็นเด็กโกหกต้องโดนตอกนะ”
“ตอกอะไร?”
“ตอกเสาเข็ม”
จ๊วบ หมึบ` มาเฟียประกบปากดูดเกี่ยวพร้อมกับมือที่เคลื่อนลงบีบเต้าอวบ
“อ๊าย์..พะ..พี่มาเฟีย..หนูบอกว่า...”
