ปลุกใจเสือดุ

ตอนที่5🥃มาตามนัด

เวลาสามทุ่มห้าสิบนาที

โรงพยาบาลเอกชน

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" ถึงจะเอาเงินคืน แต่ก็ถือว่าเป็นค่ารถ เนื่องจากมวยขับรถเก๋งมาส่ง

"พอดีต้องผ่านทาง แล้วมาทำอะไรที่นี่"

"คือ..."

"ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของฉัน ลงไปซะ"

คำพูดจาแข็งทื่อต่างจากใบหน้าหล่อเหลาที่ดึงดูดอย่างมาก บีบียกมือไหว้ก้าวขาลงจากรถ วิ่งเข้าไปภายในโรงพยาบาล คิดถึงผู้เป็นพ่อมาก แต่เมื่อมาถึงก็ได้รับข่าวร้าย

"พ่อหนูออกไปแล้วหรือคะ?!" บีบีถาม

"ใช่ค่ะ หนีออกไป" พยาบาลเฝ้าบอกกล่าว

"ทำไมพ่อทำแบบนี้"

"ได้ยินคนไข้บ่นว่าค่ารักษาแพง ไม่อยากอยู่กลัวว่าจะไม่มีเงินจ่ายค่ะ พอฟื้นตื่นได้สติก็รีบไป แต่ตอนแรกเรารั้งเอาไว้ได้ คงใช้ช่วงจังหวะทีเผลอ หายออกไปตอนไหนไม่รู้ค่ะ"

บีบีถอนหายใจ รีบโทรศัพท์หาพ่อ แต่ก็ไม่มีใครรับสาย ถึงใจหนึ่งจะเป็นห่วงมาก แต่ก็ต้องอยู่เคลียร์ค่าใช้จ่าย

"สะ สองหมื่น!" มือไม้สั่นขาแทบทรุด เงินที่เพื่อนสนิทอย่างนุ่นให้ยืมมา รวมกับงานที่ทำพิเศษวันนี้ ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

"รวมทั้งค่ารักษาพยาบาล และ ห้องพิเศษค่ะ"

"ทำไมมันแพงขนาดนี้ล่ะคะ"

"โรงพยาบาลของเราเป็นมาตรฐานสากล อุปกรณ์ทุกสิ่งล้วนแต่เป็นของดีทั้งสิ้นค่ะ แพทย์ของเราก็ฝีมือดีมาก"

ถึงจะรู้อยู่แล้วแต่ก็ถามไปงั้น

สาวน้อยหน้าซีดไม่รู้จะไปหาเงินก้อนนี้มาจากที่ไหน จนต้องร้องขอการผ่อนผัน แต่เพราะไม่มีอะไรค้ำประกัน จึงค่อนข้างเจรจายาก

"หนูไม่หนีหรอกนะคะ ขอเวลาให้หนูหน่อย" บีบียกมือไหว้ แต่ฝ่ายธุรการเงินไม่ยอม "ตอนนี้หนูยังไม่มีจริงๆ ค่ะ"

"ที่จริงก่อนจะมา ก็ต้องทราบอยู่แล้วนะคะ ว่าเอกชนราคาจะแพงกว่ารัฐบาลมาก"

"ตอนแรกหนูคิดว่าแค่ไม่กี่พัน"

"ถ้าจะผ่อนผัน ก็ต้องมีบุคคลมาค้ำประกัน หรือใครที่น่าเชื่อถือมาพูดคุยค่ะ"

เป็นเพียงนักเรียนที่เพิ่งจบชั้นมัธยมปลายไม่มีใครรู้จัก ญาติสักคนก็ไม่มีใครมาเหลียวแล

"เท่าไหร่" เสียงพูดแทรกจากด้านหลัง ดึงดูดจุดสนใจของทุกคนทันที เขาหยิบบัตรเครดิต ออกจากกระเป๋าแล้ววางให้

ด้านนอก

"ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ หนูต้องแย่แน่ๆ" เสียงสะอื้นคล้ายจะร้องไห้ของบีบี ชายหนุ่มที่ช่วยเธอเอาไว้ก็คือลูกค้างานพิเศษอย่างมวย แม้จะปากร้ายแต่ก็ดูใจดี

"ฉันไม่ได้ให้เธอเฉยๆ ให้ยืม! แม่งไม่น่าปวดเยี่ยวเลย แค่แวะฉี่ก็เสียเป็นหมื่น" มวยบ่น

"หนูทราบค่ะ เงินมากขนาดนี้ คงไม่มีใครให้เปล่าๆ หนูจะพยายามหาเงินมาใช้คืนนะคะ"

"อย่างเธอจะไปทำอะไรได้..ถ้ามีสมองคิด ก็คงไม่ใช้ร่างกายแลกกับเศษเงิน"

คำพูดยิ่งทำให้สาวน้อยหน้าหงอยก้มมองพื้น ก่อนเสียงทุ้มเอ่ย "อาทิตย์หน้าไปทำงานชดใช้หนี้ที่ร้านเหล้าของฉัน เพิ่งเปิดได้ไม่กี่วัน ยังขาดแคลนพนักงาน"

"ได้เลยค่ะ! หนูยินดีช่วยทุกอย่าง"

"ส่วนนี่นามบัตรของร้าน ไปให้ถูกด้วยนะ"

"ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไร?"

"ไปถึงร้านก็รู้เอง อย่าถามมาก น่ารำคาญ"

เขายังคงติดนิสัยเย่อหยิ่งวีนเหวี่ยง รีบเดินกลับขึ้นรถหรูขับแล่นออกไป ปล่อยให้บีบียืนนิ่ง แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็โล่งใจไปเปาะ ที่ไม่ต้องติดหนี้ค่าใช้จ่ายโรงพยาบาล ให้เป็นเรื่องคดีความ

วันพุธ

ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ ผู้เป็นพ่อมีอาการดีขึ้นร่าเริงสดใส ขับซาเล้งเก่าออกไปเก็บขยะขายตามปกติ โดยที่บีบีบอกกล่าวว่ายืมเงินมาจากคนรู้จัก แต่ต้องไปทำงานใช้หนี้ ซึ่งพ่อก็ไม่ขัดอะไร เพราะไว้ใจลูกสาวที่มีนิสัยดีอยู่แล้ว

ร้านเหล้า เลี้ยวกระเจีย

เวลาห้าโมงเย็น

มาตามนัดที่คุยกับเจ้าของร้านในไลน์ ซึ่งก็ไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ ทุกอย่างประดับตกแต่งไปด้วยแสงไฟสีส้ม โต๊ะสีดำหม่น ทั้งที่เป็นร้านเหล้าธรรมดา แต่สวยหรูมาก แถมล้อมไปด้วยต้นไม้อีกทั้งลูกโป่ง ให้อารมณ์ปาร์ตี้ฉบับคนมีเงิน ทุกอย่างดีเยี่ยม

ห้องพักพิเศษ

เดินเข้าผ่านเคาน์เตอร์คิดเงิน ด้านในจะมีห้องทำงาน ซึ่งเป็นห้องพักของ มวย เจ้าของร้าน มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่าง มีห้องน้ำในตัว มีเตียงมีตู้เสื้อผ้าแยกภายในอีกห้อง สะดวกสบาย

"สวัสดีค่ะพี่มวย" เห็นป้ายชื่อเจ้าของร้านเด่นสง่า เรียกไม่ผิดแน่นอน "หนูมาตามนัดแล้วค่ะ"

"มาตรงเวลาเป๊ะ แบบนี้ค่อยน่าสนทนาด้วย เพราะฉันไม่ชอบพวกไร้ความรับผิดชอบ"

"ให้หนูทำอะไรบ้างคะ"

"ก็ทำทุกอย่างเหมือนพนักงานทั่วไป เสิร์ฟ เก็บโต๊ะ กวาดพื้น ทิ้งขยะ"

"หนูทำได้แน่นอนค่ะ"

"งานง่ายขนาดนี้..เด็กประถมก็ทำได้ เหอะ"

เขาก็ยังคงประชดประชันตามนิสัย บีบีกัดฟันฝืนยิ้มให้ ตอนนี้เป็นลูกหนี้พูดอะไรมากก็ไม่ได้ มวยลุกจากเก้าอี้ วันนี้เขาใส่เสื้อสูทสีน้ำเงินเชิ้ตสีขาวด้านใน ปลดกระดุมหลายเม็ดเห็นซิกแพกผิวขาว ยิ่งทำให้สร้อยคอทองคำเส้นใหญ่เด่น แววตาทะเล้นจ้องมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะส่งคำถาม "เธอชื่ออะไรนะ"

"บีบีค่ะ หนูชื่อบีบี" สาวน้อยยิ้มหวาน

"ชื่อบีเหรอ บีเหินปะ? ยิ่งขนน้อยๆ แม่ง เบิร์น...มันส์เลย หึ"

"!!!!"