ตลอดสองข้างทางเริ่มไร้แสงไฟ รถยนต์คันหรูขับไปเรื่อย ๆ ไร้เสียงพูดคุยจากสองคนพ่อลูก ภายในรถเงียบสงัดดูวังเวงชอบกล หัวใจดวงน้อยเริ่มสั่นระรัว ความรู้สึกภายในใจเหมือนเธอกำลังนั่งมาในรถกับคนแปลกหน้ายังไงอย่างงั้น
“เรากำลังจะไปส่งของที่ไหนเหรอคะ”
“ใกล้จะถึงแล้วลูก” เสียงทุ้มของชายสูงวัยเอ่ยบอกกับลูกสาวของตัวเอง มือบางเริ่มแชร์โลเคชั่นให้กับมีนาอีกครั้ง จนมือถือถูกกระชากหลุดมือไปด้วยฝีมือของชายสูงวัย
“คุยอะไรนักหนา”
“หนูขอมือถือคืนด้วยค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก” จันทร์เจ้าพยายามเอื้อมมือไปแย่งมือถือของตัวเองคืนแต่ไม่เป็นผล มือหนากดปุ่มเลื่อนกระจกอัตโนมัติลง ก่อนจะหย่อนมือถือลงจากรถไปกระแทกกับถนน
“นี่คุณพ่อทำอะไรคะ”
“เฮ้อ!! พูดมาก” จากเสียงทุ้มนุ่มนวลของชายสูงวัยแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว แววตาอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว
มือบางของจันทร์เจ้าพยายามหักพวงมาลัยรถหลบลงข้างทาง ชายสูงวัยพยายามดึงมือบางขอ
