“คุณวา...ปล่อยแก้มได้หรือยังคะ” แก้มใสถามคนที่นั่งอยู่บนเตียงกับเธอ เธอถามเขาหลังจากที่รับประทานอาหารเช้าบนเตียงเสร็จแล้ว
คุณวากักขังเธอไว้ตั้งแต่เมื่อวาน กระทั่งถึงเช้าวันนี้ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะปล่อยเธอ เขาหาข้าวหาน้ำมาให้เธอกินถึงที่ ดูแลอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เขาทำราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตา เป็นจำเลยที่เขาจะกักขังไว้นานแค่ไหนก็ได้ตามแต่ใจ
ทิวาวางแก้วน้ำที่เพิ่งป้อนเด็กสาวไปเมื่อครู่ลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วก็หันกลับมายิ้มให้เธอ
“ไม่...ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกแก้ม”
“แต่วันพรุ่งนี้แก้มมีเรียนนะคะ” แก้มใสอุทธรณ์ เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาอ้อนวอน เธอไม่อยากขาดเรียน เธอกลัวเรียนไม่ทันเพื่อน แล้วอีกอย่างเธอหายมาตั้งแต่เมื่อวาน ป่านนี้ป้ารุ่งคงเป็นห่วงเธอแย่แล้ว เขาขังเธอไว้ในบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย จึงไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่นี่
“หยุดเรียนไปสักหนึ่งสัปดาห์ ก็คงไม
