ทิวาทำตามที่บิดาบอก เขาตักกับข้าวให้มินตรา และคอยพูดคุยสอบถามว่าเธอชอบหรือเปล่า จะเอาอะไรเพิ่มไหม คนถูกคู่หมั้นดูแลและบริการอย่างดีกินอาหารอย่างมีความสุข ทว่าคนที่ยืนมองทั้งสองอยู่กลับก้มหน้าหลบซ่อนสายตาหม่นเศร้า
หลังรับประทานอาหารมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว คุณท่านทัดเทพและคุณมานพก็พากันไปพูดคุยที่เก้าอี้ไม้ริมระเบียงหลังบ้าน ซึ่งสามารถมองเห็นสวนผลไม้สุดลูกหูลูกตาและมองเห็นทิวเขาที่อยู่ห่างออกไปไกล ลมพัดเย็นสบายเหมาะแก่การนั่งพักผ่อน โดยมีป้ารุ่งคอยดูแลรับใช้เสิร์ฟน้ำเสิร์ฟของว่างสำหรับคุณท่านและคุณมานพ
ส่วนมินตรานั้นออดอ้อนขอให้ทิวาพาไปดูสวนผลไม้ ทิวาจึงขับรถกระบะของบ้านไร่พาหญิงสาวเข้าไปในสวน แก้มใสมองตามท้ายรถกระบะด้วยสายตาหม่นเศร้า แต่ก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เป็นไป เธออยู่ในมุมลับ อยู่ในจุดที่ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร เธอเป็นแค่จำเลยที่ต้องคอยบำเรอกามยามเขาต้องการเท่านั้น
เมื่อไม่ต้องคอยดูแล
