หลังจากที่ร่างสูงเอ่ยคำนั้นออกมา ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตอนนี้ใกล้ความจริงมากขึ้นกว่าเดิม ได้สัมผัสเธอในรอบหลายเดือน ถึงจะเป็นเพียงแค่การหอมแก้มแต่ก็มีความหมาย
แต่สุดท้าย
“ออกไปจากห้องได้แล้วพี่ล่า” เธอบอก พลางใช้มือผลักดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง จากนั้นก็ถอยหลังไปเพื่อเว้นระยะห่าง
“หนูไล่พี่อีกแล้ว” ล่าเอ่ยแผ่วเบา ใบหน้าคมคายก้มลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปลายทางที่เขาคิดว่าอยู่ใกล้แค่เอื้อม ตอนนี้มันไกลออกไปอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าพลาดตรงจุดไหน ทั้งที่เมื่อครู่เธอดูเหมือนจะอ่อนลงแล้วแท้ๆ
แต่เพียงไม่กี่วินาทีทุกอย่างกลับพลิกผัน ท่าทีอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกระด้างจนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน
“จะให้เจียร์ชวนนอนด้วยหรือไง”
“จะห้าเดือนแล้วนะเจียร์ จะไม่ยอมให้พี่มีโอกาสได้เข้าไปรักษาแผลที่ตัวเองฝากเอาไว้กับหนูเลยใช่ไหม”
“นกที่บินออกมาจากกรงแล้ว คิดว่าจะจับมันกลับเข้าไปในกรงได้ง่ายๆ
