ใบหน้าคมคายโน้มลงไปใกล้จนร่างเล็กต้องเอนตัวหนี ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากของเขาเอาไว้ เพื่อต้องการหยุดสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้
“เจียร์เจ็บระบมปากหมดแล้ว” เธอไม่ได้เอ่ยห้ามเขาออกไปตรงๆ แต่เลือกใช้เหตุผลแทน
อีกฝ่ายนิ่งไปชั่วครู่ ไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น แต่ก็ไม่ได้ผละใบหน้าออกห่าง
เสียงสายเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ราวกับเป็นตัวช่วยให้เจียร์หลุดพ้นจากสถานการณ์อึดอัด ล่าพ่นลมหายใจแรงๆ เพื่อข่มอารมณ์ แล้วผละตัวออกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะคลายมือจากเรียวแขนเล็กปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า แล้วกดรับสายของน้องชาย โดยที่ยังคงมอง ‘ของเดิมพัน’ ไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดหายไปจากสายตาได้ง่ายๆ
“มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามปลายสาย ก่อนจะได้ยินคำที่ชวนให้หัวเสีย (เข้ามาที่สนามด่วน)
“กูไม่ว่าง” เขาตอบสั้นๆ น้ำเสียงขอไปที แต่ถึงอย่างนั้นปลายสายก็ยังพูดคะยั้นคะยอ (มึงต้องมา)
“เป็นเหี้ยอะไร
