ขณะที่สมองยังคงนึกคิด เสียงสายฝนสาดกระหน่ำกระทบกับหลังคาจนไม่ได้ยินเสียงอย่างอื่น แสงไฟจากรถที่สาดส่องเข้าดวงหน้าจากเลนส์ที่วิ่งสวน ก่อนที่จะได้ยินเสียงโครมครามดังสนั่น พร้อมกับสติที่ดับวูบลงของทวิภพ
อรสาได้รับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ในเวลาเกือบตีสาม เป็นเบอร์ของสามีที่โทรหากันหลังจากมาส่งที่บ้าน หญิงสาวจึงตัดสินใจไม่กดรับสายนั้นเพราะไม่มีอะไรจะพูดกับเขาอีกแล้ว สิ่งที่อยากพูดอยากเคลียร์ เธอพูดกับเขาออกไปจนหมดสิ้นแล้ว จึงเลือกที่จะปิดเครื่องมือสื่อสาร ก่อนจะนอนกอดลูกสาวอยู่แบบนั้นจนรุ่งเช้า
“อรกลับบ้านมาตอนไหนล่ะลูก แม่เห็นออกไปกับตาภพไม่ใช่หรือไง” นางปราณีที่เห็นใบหน้าอิดโรยของลูกสาว ถึงกับต้องแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“กลับมาตอนดึก ๆ น่ะจ้ะแม่ อรกับพี่ภพเราไปเคลียร์กันมานิดหน่อย ทุกอย่างมันจบลงแล้วจ้ะ อีกไม่นานเขาคงยอมหย่าให้อร”
“เฮ้อ...แล้วแต่จะตัดสินใจเอานะลูก โต ๆ กันแล้ว แม่ไม่อยากเข้าไปยุ่
