สองอาทิตย์ต่อมา อรสาได้ทราบข่าวว่าทวิภพฟื้นขึ้นมาแล้ว ทำให้เธอต้องรีบเดินทางไปที่โรงพยาบาลอย่างไม่รอช้า ห้องพักพิเศษถูกเปิดเข้าไป คนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับมองตาปริบ ๆ ทั้งดีใจและเป็นปลื้ม เพราะอย่างน้อยอรสาก็ยังมีจิตใจมาเหลียวแลกันอยู่
“อรมาเยี่ยมค่ะ พยาบาลโทรไปบอกว่าพี่ฟื้นแล้ว” เมื่อเดินเข้าไปยืนข้างเตียงคนป่วยเธอจึงเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน
“ขอบใจนะอร ขอบใจที่ยังมาดูดำดูดีพี่”
ความรู้สึกที่เคยทำผิดต่อภรรยาครั้งแล้วครั้งเล่าประดังประเดเข้ามาในความรู้สึกนึกคิด ทำให้น้ำตาที่มันไม่ควรจะไหล กลับตีตื้นขึ้นมาจนล้นดวงตา ทำให้รู้สึกอึดอัดแทบจะหายใจไม่ออกในตอนนี้ ตีตื้นขึ้นมาจุกในอกอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผู้ชายแบบเขาควรได้รับสิ่งดี ๆ แบบนี้ตอบแทนด้วยอย่างนั้นเหรอ
อรสาจ้องมองสามีที่กำลังอ่อนแออย่างเข้าใจความรู้สึก แต่เธอไม่ใช่คนใจร้าย เพราะยังไงคนตรงหน้าก็ยังเป็นพ่อของลูก สถานะที่มีก็ยังคงเป็นสาม
