ตัดใจยังเหลือรัก

ตอนที่4 เจ็บปวดซ้ำซาก

จากวันนั้นผ่านมาได้สองเดือนกว่า ทวิภพทำตัวดีขึ้นจนอรสาเองก็เริ่มจะเชื่อสนิทว่าเขาปรับปรุงตัวเองใหม่แล้ว

ตั้งแต่วันนั้นที่จับได้ว่ามีกิ๊กและเปิดใจพูดคุยกัน ทวิภพกับหล่อนคนนั้นก็เลิกรากันไปโดยปริยาย สองเดือนที่ผ่านมาอรสาได้มีเวลาตามติดชีวิตของสามี เพราะลูกสาวอยู่ในช่วงปิดภาคเรียน ไม่ว่าเขาจะไปพบลูกค้าหรือติดต่อธุระที่ไหน เธอก็พาจันทร์เจ้าขาไปด้วยแทบจะทุกที่ เหมือนกับว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องที่งี่เง่ามาก แต่ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพราะอยากรักษาชีวิตครอบครัวเอาไว้ ทวิภพก็ไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องที่ต้องมีเมียและลูกไปไหนมาไหนด้วย

แต่เมื่อลูกสาวเปิดภาคเรียนใหม่อีกครั้ง ชีวิตของอรสาก็กลับมาสู่โหมดแม่บ้านที่อยู่ดูแลลูกอย่างเช่นเคย

“พี่อร พี่ภพเขาเลิกมีอีหนูหรือยัง?” อ้อมใจน้องสาวคนกลางที่พึ่งจะได้กลับมาเยี่ยมพี่สาว ถึงกับรีบถามข่าวคราวอย่างเป็นห่วง

“คงเลิกแล้วมั้ง ก็เห็นทำตัวดีขึ้นมากนะทุกวันนี้ กลับบ้านแต่หัววันตลอด”

อรสาเธอไม่ใช่คนใจแคบ เธอรู้ว่าทุกคนสามารถทำผิดพลาดได้ด้วยกันทั้งนั้น จึงคิดว่าการให้โอกาสสามีคือเรื่องที่ควรจะทำ แม้ภายในใจจะหวาดกลัวการเสียใจซ้ำซากอยู่ก็ตามที

“คนเคยเจ้าชู้มันจะเลิกได้จริงเหรอพี่อร โอกาสที่พี่ให้พี่ภพ พี่อาจจะเสียใจอีกครั้งก็ได้นะ”

“ถ้าเขาจะทำอีก พี่คงไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะอ้อม โอกาสและความไว้เนื้อเชื่อใจพี่ไม่ได้มีให้บ่อยนักหรอกนะ พี่ให้โอกาสก็จริง แต่พี่ไม่ได้เชื่อใจเขาเต็มร้อยอย่างเมื่อก่อน”

เพราะทุกวันนี้อรสาเรียนรู้แล้วว่า คนเราควรเผื่อใจไว้เจ็บ ไว้รอรับความผิดหวังที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งตัว ทวิภพคือรักแรกและรักเดียวที่อรสามีในชีวิต เขาและเธอรักกันมานาน ปีหน้าก็ครบรอบเก้าปีที่ตกลงใช้ชีวิตคู่ร่วมกันแล้ว เธอและทวิภพผ่านช่วงเวลาทุกข์ยากมาด้วยกัน แม้แต่ในวันที่ไม่มีเงินจะกินข้าวสักบาทก็เคยผ่านมันมาแล้วเช่นกัน เธอจึงเลือกที่จะให้โอกาสเขาได้แก้ตัวใหม่อีกครั้ง

“เฮ้อ! มีผัวเบ้าหน้าฟ้าประทานแถมกระเป๋าหนักแบบนี้ ใคร ๆ ก็จ้องจะคาบไปกินทั้งนั้นแหละพี่อร”

“เพราะผู้ชายมีน้อยล่ะมั้งอ้อม ผู้หญิงถึงต้องมาแย่งกันแบบนี้ แต่บางทีพี่ก็ไม่เข้าใจนะว่าศีลธรรมไม่ได้อยู่ในจิตสำนึกเลยหรือไงกัน”

“เหอะของแบบนี้มันก็ต้องโทษพี่ภพด้วยแหละ ไม่ไหวอ่ะ อ้อมไม่เอาหรอกเจ็บครั้งเดียวพอ ไม่ให้โอกาสได้แก้ตัวเหมือนพี่อรหรอกนะ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวบนโลกใบนี้”

นั่นสินะคนภายนอกก็มักพูดกับเธอแบบนี้เสมอ แต่ในความเป็นจริงการที่ต้องทนอยู่กับใครสักคน เราก็มีเหตุผลที่จะทน อยากทนให้ถึงที่สุด เพราะชีวิตคู่ก็เหมือนกับแบบทดสอบ ไม่ว่าอะไรจะผ่านเข้ามาหนักหนาแค่ไหน เธอก็อยากเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน เพราะว่าไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อน ยังมีจันทร์เจ้าขาลูกสาวผู้เป็นที่รักด้วยอีกคน

“มันพูดง่ายนะอ้อม แต่ถ้าอ้อมไม่มาอยู่ตรงจุดนี้ อ้อมจะไม่เข้าใจพี่”

อ้อมใจยังส่ายหน้าให้พี่สาวเบา ๆ ไม่อยากพูดอะไรออกมามากนัก เพราะยังไงซะเมื่อก่อนพี่เขยก็เป็นคนดีมาก เป็นลูกเขยคนโปรดของที่บ้าน ขนาดว่าพ่อแม่รู้ว่าทวิภพมีผู้หญิงคนอื่น ท่านสองคนก็ยังว่าเป็นปกติของผู้ชาย ถ้ายังรับผิดชอบเลี้ยงดูเมียกับลูกให้สุขสบายได้ จะมีนอกลู่นอกทางบ้างจะเป็นไรไป ผัวคนอื่นก็ทำกันทั้งนั้น

เป็นพี่น้องกันก็จริงแต่เรื่องภายในครอบครัวของพี่สาวก็อยากปล่อยให้พี่ได้ตัดสินใจด้วยเอง

“อ้อมขอพาน้องออกไปเดินตลาดหน้าปากซอยนะ อยากไปซื้อของเล่นให้เจ้าขา”

“ไปเถอะ ดูแลน้องให้ดีด้วยล่ะ ระวังรถชนด้วย”

อรสาบอกกับน้องสาวที่อายุห่างจากเธอเพียงแค่สี่ปี อ้อมใจพึ่งเรียนจบกำลังรอบินไปทำงานที่ประเทศญี่ปุ่น วันนี้จึงมีเวลาแวะมาเยี่ยมหลานสาว ที่นานทีปีละครั้งสองครั้งจะได้พบเจอหน้ากันแบบนี้

“พี่ภพ ทำงานเป็นยังไงบ้างคะวันนี้” อรสาเดินไปรับสามีถึงหน้าประตูรถ ดวงตะวันไม่ทันจะตกดิน ทวิภพก็กลับมาถึงบ้านก่อนซะแล้ว

“ก็ดีจ้ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะต้องออกต่างจังหวัดนะอร พอดีไซต์งานก่อสร้างที่ปราณบุรีมีปัญหา พี่เลยว่าจะไปดูอาจจะต้องค้างสักคืนสองคืน”

ทวิภพเดินโอบเอวภรรยาเข้าบ้านไปด้วยกัน ความรักของครอบครัวนี้มักทำให้คนในละแวกนั้นต่างอิจฉาอรสากันทั้งนั้น เพราะทวิภพไม่ให้เธอต้องลำบากทำงานนอกบ้าน มีเงินใช้จ่ายอย่างสบายไม่มีอะไรให้ต้องเดือดร้อน

“จะไปทำงานแน่เหรอคะ?”

อรสาเองก็ไม่ค่อยอยากจะไว้ใจสามี ความไว้ใจที่เคยมีให้เต็มร้อย ตอนนี้มันเหลือแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เพียงเท่านั้น

“คิดมาก อรก็เห็นแล้วนี่นาว่าพี่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางมานานแล้ว หรือว่าอรจะไปด้วยกัน”

“ไปได้ที่ไหนล่ะ ลูกต้องไปโรงเรียนอีกนะคะ อรไม่อยากให้ลูกต้องขาดเรียนเพราะเรื่องแค่นี้ พี่ภพไปเถอะค่ะ อรเชื่อใจพี่ได้ใช่ไหม?”

“ได้สิที่รัก อรเชื่อใจพี่ได้อยู่แล้วจ้ะ ม๊วฟ!”

ทวิภพหอมแก้มภรรยาอย่างเอาใจอีกครั้ง ถ้าไม่นับครั้งที่เคยนอกใจกัน ทวิภพก็คือผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง

อรสาได้รับข้อความผ่านมือถือส่วนตัวอีกครั้ง ซึ่งเป็นเบอร์แปลกที่เธอไม่คุ้นเคยเลย ส่งภาพส่งวิดีโอลับมาให้ได้เชยชม มือเรียวเล็กสั่นเทาจนเก็บการไม่อยู่ จนมือถือถึงกับร่วงหล่นลงกับพื้น สามีที่บอกว่าจะไปทำงานที่ปราณบุรี เขากำลังเริงรักกับผู้หญิงที่ไหนอีกก็ไม่รู้สินะ หมดสิ้นแล้วความไว้เนื้อเชื่อใจยี่สิบเปอร์เซ็นต์ที่เคยหลงเหลือ หยดน้ำใสไหลเอ่อท่วมดวงตาอีกครั้ง หัวใจที่สั่นสะท้านเจ็บปวดอย่างทรมานอีกหน

“ทำไมอรต้องมาเจออะไรซ้ำซากแบบนี้ด้วย ทำไมพี่ภพถึงทำกับอรแบบนี้อีกแล้ว ฮือ ฮือ ฮืออออ”

เสียงที่ร้องไห้โฮปานคนกำลังจะขาดใจ ทำไมคนที่บอกว่ารักกันถึงได้หักหลังกันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้นะ หรือเธอเป็นเมียที่ดีมากจนเกินไป ต้องทำยังไงสามีถึงจะเลิกทำตัวสำส่อนแบบนี้สักที

“พี่อร พี่เป็นอะไร”

อ้อมใจเดินเข้ามาในบ้าน เห็นพี่สาวกำลังนั่งปล่อยโฮเหมือนคนสติแตก จนเธอต้องรีบวิ่งมาประคองพาให้ไปนั่งบนโซฟาตัวยาวด้วยกัน

“อ้อมพี่เหนื่อยเหลือเกิน พี่ควรจะทำยังไงต่อไป พี่ภพเขาทำตัวแบบเดิมอีกครั้งแล้ว”

อรสาโผเข้ากอดน้องสาวอย่างหาที่พึ่งพิง มันเจ็บปวดกว่าตอนที่ได้รับรู้ครั้งแรกซะอีก เจ็บตรงที่อุตส่าห์ให้โอกาสแล้ว แต่เขายังทำแบบเดิมอีกครั้ง ถ้าหมดรักกัน ไม่ต้องการกันอีกแล้วแค่บอกออกมาตามตรง เธอพร้อมจะพาลูกเดินออกไปเอง ไม่ต้องมาทำอะไรที่น่ารังเกียจแบบนี้ให้เห็นก็ได้ ยิ่งได้เห็นยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจ็บครั้งนี้เจ็บมากกว่าครั้งแรกเป็นสิบเท่า

อ้อมใจได้แต่ลูบหลังปลอบประโลมพี่สาว คิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องมีครั้งที่สองสามสี่ตามมา มันไม่ใช่เรื่องที่จะเปลี่ยนกันง่าย ๆ ลองถ้าผู้ชายได้ออกจากบ้าน เขาก็เสี่ยงเป็นของคนอื่นตลอดเวลา เขาอยู่ในบ้านเขาจะเป็นแค่ของเราเพียงคนเดียว แต่เมื่อไหร่ที่ก้าวขาออกบ้านไป เราไม่มีทางรู้ได้หรอกว่าเขาจะซื่อสัตย์กับเรามากแค่ไหน

“เวรกรรมของพี่ใช่ไหมอ้อม ที่พี่ต้องมาอยู่กับเรื่องราวบ้า ๆ พวกนี้”

“มันไม่ใช่เวรใช่กรรมหรอกพี่อร มันอยู่ที่ว่าพี่จะทนเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ถ้าพี่ให้โอกาสพี่ภพอีกครั้ง อ้อมก็ยังเชื่อว่าเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อพี่ เขาอาจจะทำให้พี่ตายใจหลงเชื่อแบบคราวก่อน พี่อรตัดสินใจเอาเองเถอะนะ ไม่มีใครรู้ดีเท่าพี่อรอีกหรอกว่าพี่ต้องการอะไร”

“แต่พี่มีลูกนะอ้อม พี่ต้องคิดเยอะกว่านั้น จันทร์เจ้าขายังเด็กนักพี่ยังไม่อยากให้ลูกต้องขาดใครสักคนไป”

สัญชาตญาณความเป็นแม่ที่อยากปกป้องความรู้สึกของลูก แม้ว่าตัวเองต้องเป็นทุกข์หรือทนเจ็บ เธอก็จะเลือกความสุขของลูกมาก่อน ส่วนความสุขของตัวเองเอาไว้ทีหลังเสมอ