บนคอนโดมิลิน
หญิงสาวนั่งหน้าจอแล็ปท็อป เปิดฟังไฟล์จากกล้องบันทึกเสียงที่ซ่อนไว้เมื่อคืน
แต่ยิ่งฟัง สีหน้าก็ยิ่งตึงเครียด ไม่พบหลักฐานผิดกฎหมายเลยสักคำจากปากอชิ
สิ่งเดียวที่ชัดเจน คือเสียงลมหายใจหนักหน่วงของเขา… ตอนริมฝีปากเย็นเฉียบกดลงที่ลำคอเธอ
มิลินหน้าแดงวูบ รีบยกมือกุมขมับ แต่ยิ่งพยายามลบภาพเมื่อคืน เสียงหัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้น
“ไอ้คนบ้า… ไอ้คนฉวยโอกาส!”
เธอบ่นพึมพำ พลางถูต้นคอตัวเองเบาๆ ราวกับยังรู้สึกถึงสัมผัสนั้น
"มีแต่เสียงลูกน้องพูด แล้วจะเอาไปลงข่าวได้ยังไงเล่า..."
เธอปิดโน๊ตบุ๊กลงแรงๆ แล้วเดินคอตกไปทิ้งตัวคว่ำลงบนเตียง
เสียงหายใจยังถี่รัว ทั้งที่บอกตัวเองว่าไม่ควรคิดถึงเขาอีก แต่ยิ่งห้าม ใจก็ยิ่งหวั่นไหว
เช้าวันถัดมา
ริมถนนหน้าคอนโด มิลินถือโทรศัพท์แนบหู สนทนาอย่างอารมณ์ดี
“มินนี่ เป็นไงบ้าง เรียนสนุกมั้ย?”
ปลายสายหัวเราะคิกคัก
“ก็ดีนะคะพี่มิลิน… แต่บางคาบนี่อยากจะหลั
