เขาขมวดคิ้ว นึกถึงใบหน้าเศร้าๆ ของผู้หญิงตัวเล็กเมื่อเย็น
เธอคนนั้นดูไม่มีพิษภัยเลยสักนิด...
แล้วนี่อะไร?
เสียงเตียงกระแทกกับผนังดังขึ้นอีก...
กึก... กึก... กึก... กึก...!
จนโคมไฟเหนือประตูสั่นไหว
ราเมธยืนตัวแข็ง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ
คำถามคาในใจมากมาย แต่ไม่มีคำตอบใดๆ
แล้วทุกอย่าง... ก็เงียบลงในพริบตา
เขาหลับตาแน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่
พึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ครั้งแรก... มันไม่ควรจะรุนแรงแบบนี้เลยนะครับ พี่ใหญ่...”
เช้าแรก
มิลินแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอยืนเกร็งอยู่ตรงปลายเตียง มือกำสายกระเป๋าสะพายแน่น
ขณะเดียวกัน... ร่างสูงของเขากำลังยืนอยู่หน้ากระจก
เสื้อเชิ้ตขาวถูกสวมไว้เรียบร้อย แต่ยังไม่ได้ติดกระดุมแม้แต่เม็ดเดียว
เขากำลังจะขยับมือขึ้นติดกระดุมเอง
แต่หยุดกลางคัน...
“มาติดกระดุมให้ฉัน”
เสียงของเขาเย็น... ต่ำ... และไร้เยื่อใย
ฟังดูไม่ใช่คำสั่งเสียงดัง แต่ทำเอาขาเธออ่อนแรง
มิล
