เขากดส่งก่อนมองหน้าจอเงียบๆ ไม่มีการตอบกลับทันทีตามสไตล์เจ้านาย ผู้ไม่รีบตอบข้อความใคร
ราเมธหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“เอาวะ… สั่งผ่านพี่สะใภ้ก็ได้ ถ้าเขายังไม่หลุดออกมาจากห้องคืนนี้ล่ะก็…”
เขาหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แล้วเดินไปเปิดท้ายรถ เช็กอุปกรณ์
“ฉันจะไปเฝ้าที่โรงแรมเองตั้งแต่เช้า ไม่ให้มีอะไรพลาดก่อนวันนั้นจะมาถึง”
ภายในห้องพักชั้น 57
มิลินจัดการพันผ้าพันแผลรอบต้นแขนอย่างระมัดระวัง
เสียงผ้าสะอาดเสียดสีกับผิวแน่นแข็งของเขาเบาๆ
มือของเธอเบา แต่หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด
เมื่อเสร็จ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แล้วพูดเสียงนุ่ม
“เรียบร้อยแล้วค่ะ… อย่าขยับมากนะคะ เดี๋ยวแผลเปิด”
อชิพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำที่พาดไว้บนพนักโซฟา เขายกขึ้นมาถือไว้… แต่มืออีกข้างยังขยับไม่สะดวกนัก
เสียงต่ำเย็นของเขาจึงดังขึ้น เรียบ…แต่สั่งการชัดเจน
“ใส่เสื้อให้ผมที… ผมเจ็บแผล”
มิลินชะ
