เธอคิดพลางเอาศีรษะโขกเบาๆ กับโต๊ะก่อนที่เสียง “ติ๊ง!”
จากโทรศัพท์จะดังขึ้น ไลน์แจ้งเตือนเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ
ข้อความจาก “เตชิน กรวิทย์”
ลูกชายเจ้าของสำนักงานข่าวใหญ่ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ที่ยังคุยกันอยู่ประปราย
“มิลิน ออกไปหาอะไรกินกันมั้ย เราไปรับ”
มิลินพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว นิ้วแทบไม่ต้องคิด
“เราอิ่มแล้ว แต่ไปได้นะ! มารับหน้าตึก เดี๋ยวเราลงไปรอ” ส่งสติ๊กเกอร์ยิ้ม
เธอวางโทรศัพท์ลง หยิบกระเป๋า พร้อมถอนหายใจยาวอีกครั้ง คืนนี้... ขอแค่ได้พักจากชื่อในแฟ้มนี่สักสองชั่วโมงก็ยังดี
ในขณะที่ลิฟต์เคลื่อนตัวลงชั้นล่าง มิลินยืนนิ่งเงียบอยู่เพียงลำพัง เธอมองเงาสะท้อนของตัวเองบนประตูลิฟต์ แววตาสั่นไหวเล็กน้อย... เหมือนคนที่กำลังจะทำบางสิ่งที่ใจไม่อยากทำ
เธอเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
"เราจะมานั่งกลุ้มทำไม..."
"ในเมื่อเรายังมีตัวช่วยที่มั่นคงอยู่ทั้งคน"
เธอยกมือขึ้นไหว้เบาๆ แบบกึ่งล้อเล่น กึ
