ราตรีอาบยาพิษ

1016 Words

บทสนทนาบนโต๊ะยังดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ภายในใจของ อชิ... เริ่มรู้สึกถึงแรงแปลกประหลาดที่ไหลซึมเข้าสู่ร่างกาย หัวใจเต้นแรงขึ้นผิดจังหวะ ผิวกายร้อนวูบเหมือนถูกไฟลามช้าๆ เขาขมวดคิ้ว วางแก้วลงบนโต๊ะเสียงเบา กริ๊ก สายตาคมหันไปจ้อง ราเมธ ที่ยังคงนั่งนิ่ง ราวกับผู้ชายที่ไม่เคยแตะต้องความผิดใด เสียงต่ำลึกดังออกจากริมฝีปากอชิ...ราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน “...นายวางยาในแก้วฉันใช่ไหม” ราเมธสบตานิ่ง ไม่หวั่นไหวแม้เสี้ยววินาที ก่อนตอบเสียงหนักแน่น ราบเรียบ ไม่แฝงแม้เศษเสี้ยวของความสำนึกผิด “ใช่ครับ” ความเงียบกดทับชั่วขณะ ก่อนอชิขบกรามแน่น ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างใหญ่สง่างามแผ่แรงคุกคามไปทั่วโต๊ะ “...เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับนาย ราเมธ” เสียงของเขาหนักแน่นราวคำพิพากษา จากนั้นจึงก้าวออกจากโต๊ะ มุ่งหน้าไปยังห้องชั้นบนของคลับหรู โต๊ะด้านล่าง ด๊าคเตอร์ที่มัวเมาอยู่กับสาวงามบนตัก ยังไม่ทันสังเกตเหตุการณ์ก่อนหน้า ได้แต่ตะโกนถามตามหลังด้วยเสียงดังอ้อแอ้ “อชิไปไหนวะ...?” ราเมธผ่อนลมหายใจเบาๆ ก้าวเข้ามากั้นสายตาคนอื่น ก่อนตอบอย่างสุภาพแต่เฉียบคม “พี่ใหญ่มีธุระเล็กน้อยครับ... ผมได้จัดห้องรับรองไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวจะมีลูกน้องไปส่ง” ด๊าคเตอร์แค่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนหันกลับไปนัวเนียกับสาวในอ้อมแขนต่อ ทิ้งให้ราเมธยืนยิ้มบางๆ... แววตาที่ไม่มีใครอ่านออกว่าคือความภักดี หรือการทรยศ บนชั้นบนสุดของคลับหรู มิลินเดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องหรู ภายนอกดูเหมือนสงบ แต่ภายในใจเธอร้อนรุ่มจนแทบระเบิด เสียงในหัวตีกันวุ่นวาย “แค่ครั้งเดียว... แค่ครั้งเดียวก็ได้เงินค่าเทอมมินนี่” ภาพในความทรงจำไหลย้อนเข้ามาไม่หยุด... หนึ่งปีก่อน ห้องเล็กๆ ที่บ้านชานเมือง มินนี่ น้องสาวต่างแม่ของเธอ เด็กสาววัย 16 ปี นั่งมองเธอด้วยแววตาเศร้า “พี่มิลิน... หนูอยากเรียนต่อนะ ถ้าหนูมีเงินเรียนต่อ คุณแม่จะไม่บังคับให้หนูแต่งกับไอ้แก่นั่นใช่ไหม” เด็กสาวพูดเสียงเบา แต่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา “แต่ถ้าไม่มีเงิน... หนูก็ต้องแต่งงานเพื่อให้แม่ได้เงินสินสอด เท่ากับหนูต้องขายตัว...ใช่ไหมพี่มิลิน?” มิลินเม้มริมฝีปากแน่น ภาพนั้นย้อนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัว ถึงแม่เลี้ยงไม่เคยมองเธอเป็นลูก ถึงจะไม่เคยได้รับคำว่ารักจากผู้หญิงคนนั้นเลย... แต่มินนี่คือน้อง คือครอบครัว คือ “ทั้งหมดที่เหลืออยู่ในชีวิตเธอ” มิลินนั่งอยู่ข้างเตียงเล็กๆ ของมินนี่ มือเรียวลูบเส้นผมนุ่มของน้องสาวเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “พี่มิลิน...” เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ น้ำตาคลอ “หนูอยากเรียนต่อ อยากมีอนาคตเหมือนเพื่อนคนอื่นบ้าง... แต่แม่บอกว่าหนูต้องแต่งงาน” มินนี่สะอื้น ดวงตาแดงก่ำเหมือนคนสิ้นหวัง “ถ้าไม่มีเงิน หนูก็ไม่มีสิทธิ์เลือกใช่ไหมพี่” หัวใจมิลินบีบรัดแน่น เธอจับมือน้องสาวไว้แน่น ส่ายหัวช้าๆ “ไม่หรอกมินนี่... พี่ยังอยู่ตรงนี้” เธอกัดริมฝีปากแน่น พูดทั้งที่น้ำตาเอ่อ “หนูเชื่อพี่นะ... พี่สัญญา จะไม่ยอมให้น้องพี่ต้องขายอนาคต ไม่ว่าต้องแลกกับอะไร... พี่ก็จะหาทางส่งหนูเรียนให้ได้” มินนี่เงยหน้ามองพี่สาว ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและศรัทธา “จริงนะพี่มิลิน...?” มิลินยิ้มทั้งน้ำตา กอดน้องสาวแน่นจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว “จริง... ต่อให้พี่ต้องหยุดเรียนเอง ต่อให้พี่ต้องเหนื่อยแทบขาดใจ พี่ก็จะไม่ปล่อยมือจากหนูเด็ดขาด... หนูคือครอบครัวเดียวที่พี่เหลืออยู่แล้ว” คืนนั้น มิลินอายุเพียง 22 ปี แต่เธอเลือกแล้วว่าจะสละฝันของตัวเอง เพื่อสร้างฝันให้มินนี่แทน “เธอทำงานทุกอย่าง... เหนื่อยแทบขาดใจ กัดฟันจนเรียนจบปริญญาตรี...” ภาพตัวเองยืนหลังเคาน์เตอร์ร้านสะดวกซื้อ ตาบวมแดงเพราะอดนอน “ฝึกงานเต็มเวลา หวังแค่เงินเดือนแรก จะได้เป็นค่าเทอมมินนี่... เก็บมาทั้งปีกว่าจะครบ” มิลินกำมือแน่นในความทรงจำ น้ำตาที่ไหลในตอนนั้น ราวกับยังชื้นอยู่บนแก้ม “สัญญาที่ให้มินนี่ไว้ พี่ไม่มีวันผิดคำพูด” เธอสูดลมหายใจลึก กลับมาสู่ปัจจุบัน เสียงในใจดังหนักแน่นกว่าเดิม “เราต้องทำได้... ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรทั้งหมดก็ตาม” มิลินสูดลมหายใจพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะยืนกลางห้อง “เราต้องทำได้...” เธอก้มหน้า เดินช้าๆ กลับไปที่ประตูอีกครั้ง แต่จังหวะนั้นเอง... โครม! ร่างของเธอชนเข้ากับแผงอกของใครบางคนอย่างจัง แรงกระแทกทำให้เธอผงะ ถอยหลังจนแผ่นหลังชนกับผนังห้อง “อ๊ะ...!” มิลินเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ดวงตาสั่นระริกเหมือนลูกกวางที่กำลังเจอเสือ เขายืนอยู่ตรงหน้า... สูง หล่อ เย็นชา และทุกก้าวที่เขาเดินเข้ามาใกล้ ก็เหมือนโลกทั้งใบของเธอค่อยๆ หายใจไม่ออก ชายร่างสูงในชุดสูทดำ พาดทับด้วยออร่าอำนาจที่แทบมองไม่เห็นหน้าชัด แต่เพียงแค่ “แววตา” ของเขา... เธอก็รู้ได้ทันทีว่า ผู้ชายคนนี้... ไม่ใช่คนธรรมดา และเธอก็ไม่แน่ใจว่า... เขาเป็นปีศาจ หรือเป็นทางรอดของเธอกันแน่ ร่างบางของมิลินแนบอยู่กับผนัง หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา มือสองข้างกำแน่นชิดลำตัวเพื่อพยายามควบคุมอาการสั่น แต่ก็ไร้ผล เธอไม่ได้สั่นเพราะหนาว... แต่เพราะกลัว... และกลิ่นอายของผู้ชายตรงหน้า... ก็ไม่ต่างจากพายุมืดที่พัดเข้ามาปิดประตูหนีเธอทั้งหมด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more