หลายวันผ่านไป
คุณอังคณาเดินกลับเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ หลังจากที่นางไม่ได้กลับมาบ้านนานนับเดือน สีหน้าที่แลดูไม่สู้ดีนัก เหมือนกับกำลังเคร่งเครียดกับอะไรสักอย่าง กิตติภพที่กำลังจะเดินออกจากบ้านถึงกับต้องหยุดชะงักและจ้องมองหน้าคุณอังคณา คนที่เขาตามหาตัวมานานหลายวัน
"แม่หายไปไหนมาเหรอครับ? พอดีผมมีเรื่องจะคุยด้วย ธุระสำคัญ"
"ตากิต มีเรื่องอะไร สำคัญขนาดนั้นเลย?"
คุณอังคณาสะดุ้งเล็กน้อย จ้องมองหน้าลูกชายที่มองจ้องหน้าด้วยแววตาทีท่าที่ไม่เหมือนเดิม
"ผมไปรอคุณแม่ที่โรงพยาบาลหลายวันมาก คุณแม่หายไปไหนมานึกว่าจะไปเฝ้าพ่อซะอีก"
"เอ่อ... แม่ไปอยู่บ้านเพื่อนมาน่ะ แม่เครียดเรื่องพ่อของแกนั่นแหละ เมื่อไหร่จะฟื้นก็ไม่รู้นี่มันก็ผ่านมานานเป็นเดือน ๆ แล้วนะ ฮึก... ฮือ... แกจะให้แม่ไปนั่งเฝ้าพ่อแกได้ทุกวันเลยเหรอ เห็นสภาพแบบนั้นทีไรแม่ก็ใจไม่ดี มันยิ่งทำให้แม่รู้สึกหดหู่ แม่ก็เลยต้องไปอยู่กับเพื่
