ตอนที่ 5 ไม่ได้ตัวคนเดียว (ย้อนอดีต 4 )
1536 Words
พอลงจากรถแล้ว ยาใจพี่สาวของเขาก็เดินแยกไปหาเพื่อน ส่วนสายฟ้าก็เดินแยกออกไปทางห้องน้ำ ตอนนี้จะเหลือแค่เขากับลูกแพรเพียงสองคน ที่กำลังเดินตามกันเข้ามาภายในอาคารเรียน
"เธอจะไปไหน" และในตอนที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดแล้ว แต่อยู่ดี ๆ ลูกแพรก็เลี้ยวเดินออกไปนอกอาคาร ซึ่งเขาเห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปจับมือของเธอไว้
"มีอะไรเหรอลม"
"ฉันถามว่าเธอจะไปไหน"
"ร้านค้า"
"ไปซื้ออะไร"
"ซื้อขนม เราว่าจะเอาไว้กินตอนเที่ยง"
"ทำไมต้องกินขนมตอนเที่ยง เธอจะไม่ลงมากินข้าวที่โรงอาหารหรือไง"
"ไม่"
"ทำไม"
"กะ...ก็เราไม่ชอบคนมอง พวกเขามองเราเหมือนตัวประหลาด เราไม่ชอบ"
"แล้วทำไมไม่บอกฉัน"
"ก็ไม่รู้ว่าจะบอกทำไม"
โดยหลังจากที่ได้ยินคำตอบของหญิงสาวแล้ว สายลมได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดยาว พร้อมกับคว้าจับอีกฝ่ายจูงขึ้นบันไดมา
"ลมจะพาเราไปไหนเนี่ย เราบอกแล้วไงว่าจะไปร้านค้า"
"ไม่ต้องไปซื้อ เที่ยงนี้ค่อยไปกินข้าวพร้อมฉัน"
"ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคนก็มอง"
"ใครจะมองก็ช่างมัน ไม่ต้องไปสนใจ" ซึ่งพอจูงลูกแพรเข้ามาในห้องเรียนแล้ว เพื่อนร่วมชั้นก็ต่างมองกัน แต่เขาก็ไม่สนใจ เลือกหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา เพราะกว่าจะถึงคาบแรกก็เกือบครึ่งชั่วโมงเลย
"อะไรน่ะลม"
ระหว่างที่เขากำลังอ่านหนังสืออยู่นั้น ลูกแพรที่นั่งอยู่ด้านข้างก็เอ่ยทัก ทำให้เขาต้องละสายตาจากหนังสือ แล้วมองสิ่งที่เด็กสาวชี้ไปที่อยู่ใต้เก๊ะที่เขานั่งค้ำอยู่
"ว้าว ช็อกโกแลต" ลูกแพรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตา เนื่องจากตัวเธอนั้นชอบกินช็อกโกแลตมาก และพอเห็นสิ่งที่ตัวเองชอบ เลยค่อนข้างดีใจเป็นพิเศษ ทั้งที่ไม่ใช่ของตัวเองก็เถอะ
"เอาไปกินสิ"
"จะบะ...บ้าเหรอ มีคนเอามาให้ลมนะ แล้วลมจะเอามาให้เราได้ยังไง"
"ถ้าให้ฉันงั้นมันก็เป็นของฉัน แล้วฉันให้คนอื่นต่อมันผิดเหรอ"
"....."
"แต่ถ้าเธอไม่กิน งั้นก็ฝากทิ้งด้วย" สายลมโยนกล่องช็อกโกแลตลงตักลูกแพรอย่างไม่ไยดี แล้วหันกลับไปอ่านหนังสือของตัวเองต่อ
ซึ่งลูกแพรที่เห็นแล้วรู้สึกเสียดายมากถ้าจะทิ้ง จึงถือวิสาสะแกะกล่องช็อกโกแลตแล้วชิมดูรสชาติ
"อร่อยมากเลยลม" หลังจากที่กินไปได้แค่ชิ้นแรก ลูกแพรก็รู้สึกว้าวกับรสชาติมาก เนื่องจากมันเป็นช็อกโกแลตที่อร่อยที่สุดตั้งแต่ที่เธอเคยกินมาแล้ว "ลมลองชิมไหม มันอร่อยมาก"
"อ่านหนังสืออยู่ อย่ากวนได้มะ... (สายลม) / กินดู (ลูกแพร) "
สายลมที่พูดยังไม่ทันจบประโยค ก็โดนลูกแพรยัดช็อกโกแลตใส่ปาก ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยอมเคี้ยวกิน
"เป็นไง"
"ก็ดี" เพราะรสชาติของมันก็ดีแบบที่ลูกแพรบอก
"เห็นไหมล่ะเราบอกแล้ว" เธอแกะกินช็อกโกแลตที่เหลือต่อ
"ทำอะไรกัน"
ในตอนที่เธอกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ก็มีคนมานั่งลงด้านข้าง ซึ่งเธอหันมามองก็พบว่าเป็นแฝดคนที่นั่งข้างเธอ
"ฟ้า"
"กินอะไร"
"ช็อกโกแลต มีคนเอามาให้ลม แต่ลมเอาให้เรา ฟ้ากินไหม"
"ฉันไม่ชอบ"
"ลองกินดูก่อน เผื่อของแบรนด์นี้ฟ้าชอบ" ไม่พูดเปล่า ลูกแพรก็แกะช็อกโกแลตป้อนสายฟ้า ป้อนตัวเอง และจะมีบางครั้งก็ป้อนสายลมด้วย
การกระทำของลูกแพรนั้น สร้างความไม่พอใจให้กับนีน่าที่เป็นเจ้าของช็อกโกแลตเป็นอย่างมาก
"ฉันเกลียดมันที่สุดเลย ยัยหลานคนใช้"
หลายอาทิตย์ต่อมา...
"หนูไปก่อนนะคะแม่"
"จ้ะลูก" ยาหยีเดินเข้าไปกอดยาใจลูกสาวของตัวเอง ซึ่งพอกอดกันเสร็จเด็กสาวก็รีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน เธอจึงหันมามองลูกแฝดของตัวเองที่ยืนอยู่ด้านข้าง "วันนี้รีบกลับ อย่าเถลไถลที่ไหนนะสายฟ้า" เธอกำชับไปยังลูกชายตัวแสบ ที่ช่วงนี้กลับบ้านค่อนข้างช้ากว่าคนอื่น
"ครับแม่"
"เมื่อวานก็บอกแม่ว่าจะกลับพร้อมกับคนอื่น แต่ไหงกลับช้าเหมือนเดิม"
"วันนี้กลับพร้อมจริงครับ ผมสัญญา"
"โอเค งั้นไปเรียนกันได้แล้ว แม่จะได้ไปหาพ่อเราที่บริษัท"
"แม่ไปหาพ่อทำไมครับ"
"ก็วันนี้พ่อเราไปบริษัทตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินข้าวเลย แม่ก็เลยว่าจะเอาอาหารที่เตรียมไว้เอาไปให้"
"อ๋อ ผมไปก่อนนะครับแม่สุดสวยของผม" สายฟ้าเดินเข้าไปหอมแก้มแม่ของตัวเอง แล้วรีบเดินเข้าไปในโรงเรียน
"ผมไปแล้วครับ" สายลมก็เดินเข้าไปกอดแม่ของตัวเอง แล้วหันมาจ้องมองลูกแพรที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"หนูไปก่อนนะคะคุณผู้หญิง" ลูกแพรยกมือไหว้ผู้มีพระคุณ ที่เป็นคนส่งให้เธอมาเรียนที่นี่กับลูก ๆ ของท่าน
"จ้ะลูก ไปกันเถอะ"
พอแม่ของตัวเองพูดมาแบบนั้น สายลมก็เดินเข้ามาในโรงเรียน ซึ่งก็มีลูกแพรวิ่งตามมาติด ๆ
"ลม"
หลังจากที่เดินมาด้วยกัน อยู่ดี ๆ คนข้างกายก็ยื่นมือมาจับมือของเขาเอาไว้ ซึ่งเด็กหนุ่มก็รีบหันไปมอง "อะไร"
"คือว่าการบ้านวิชาคณิตศาสตร์เมื่อวานเรายังทำไม่เสร็จเลย"
"แล้วทำไมไม่ทำให้เสร็จ"
"ก็เราทำไม่เป็น"
"ทำไม่เป็นแล้วทำไมไม่ถามตั้งแต่อยู่บ้าน" เขาเอ่ยเสียงดุไป พร้อมกับมองลูกแพรที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่
"ฉันถามทำไมไม่ตอบ"
"เราเกรงใจ ไม่อยากรบกวน เลยพยายามทำเอง แต่ทำยังไงเราก็ไม่เข้าใจ"
"เธอนี่นะ" สายลมจิปาก แล้วเดินมานั่งลงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าอาคาร "รีบมานั่งสิ ฉันจะได้สอนการบ้าน มัวแต่ลีลาอยู่นั่น ใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ"
"อืม" ลูกแพรเอ่ยตอบ แล้ววิ่งมานั่งลงด้านข้างสายลม พร้อมกับหยิบสมุดการบ้านของตัวเองขึ้นมา
"ตรงไหนที่ทำไม่ได้"
"ข้อนี้" สายลมก็มองไปที่เด็กสาวชี้ แล้วก็ลงมืออธิบายถึงวิธีการทำ ซึ่งลูกแพรก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ
"ที่ฉันอธิบายไปเข้าใจไหม"
หลังจากที่นั่งฟังสายลมอธิบายเกี่ยวกับการบ้านนานเกือบห้านาที เด็กสาวก็พยักหน้าเพราะเริ่มเข้าใจเกี่ยวกับวิธีการทำแล้ว
"ถ้าเข้าใจแล้วมันก็ทำ"
"ขอบคุณมาก เดี๋ยวเราขอนั่งทำก่อน ลมจะขึ้นไปบนห้องก่อนก็ได้นะ"
"รีบทำเถอะ มัวแต่พูดอยู่ได้"
"ลม"
"ทำ"
"จะทำแล้ว" ลูกแพรที่ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่โดนสายลมดุ แต่ก็ยอมทำการบ้านตามวิธีที่ตัวเองฟังเข้าใจ โดยหลังจากที่ทำเสร็จแล้ว เธอก็ยื่นให้อีกฝ่ายตรวจดูว่าสิ่งที่เธอทำถูกไหม
"เป็นยังไงบ้าง เราทำถูกไหม"
"ถูก"
"เย่ ๆ ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะทำเองได้ ขอบคุณลมมากเลยนะที่สอนเรา"
"ทีหลังถ้าทำไม่เป็นก็ถาม"
"ก็เราเกรงใจนี่นา"
"จะเกรงใจทำไม" สายลมใช้นิ้วดีดไปที่หน้าผากของเด็กสาวอย่างไม่แรงนัก แล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาในอาคารเรียน
ซึ่งลูกแพรที่โดนอีกฝ่ายแกล้ง ก็ไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรเขา แต่ก็รีบเก็บของใส่กระเป๋า แล้วเดินตามเขาขึ้นบันไดอาคารเรียนเพื่อจะไปยังห้องเรียนที่เธอต้องเรียน
ปึก!
แต่ในตอนที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดมาอยู่นั้น เด็กสาวไม่ทันระวัง ดันเผลอวิ่งชนเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นอย่างนีน่าและแก๊งเพื่อนของเธอ ทำให้กระจกที่อยู่ในมือของนีน่าหล่นลงพื้น
"เราขอโทษ" ลูกแพรรีบหยิบกระจกที่ตกพร้อมกับส่งให้อีกฝ่าย แต่นีน่ากลับชักสีหน้า
"ไม่มีตาเหรอ ไม่เห็นหรือไงว่าฉันยืนอยู่"
"เราขอโทษ" ลูกแพรก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด "ขอโทษจริง ๆ"
"....."
"นี่กระจกเธอ" เด็กสาวพยายามยื่นกระจกคืนเจ้าของ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมยื่นมือมารับสักที
"คนชั้นต่ำอย่างเธอจับแล้ว จะไม่จับอีกเด็ดขาดเพราะมันสกปรก" นีน่าตอบกลับ ทำให้เธอที่ยื่นกระจกให้อยู่ รีบชักมือกลับ
"จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ"
"เราขอโทษนะนีน่า" เธอพูดออกไปอย่างรู้สึกผิด แล้วรีบเดินผ่านเพื่อนร่วมชั้นขึ้นมายังห้องเรียนของตัวเอง
"เป็นอะไร"
หลังจากที่ลงมานั่งได้สักพัก สายลมที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ละสายตาจากหนังสือ พร้อมกับเอ่ยสอบถาม
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" ลูกแพรพยายามปั้นสีหน้ายิ้มทำเหมือนว่าไม่ได้เป็นอะไร แล้วหยิบหนังสือและสมุดขึ้นมาเตรียมเอาไว้เพื่อจะเรียน
- Writer
