ตอนที่ 8 ไม่อยากเป็นเพื่อน
1534 Words
"ว้าว วันนี้คนเยอะจังเลย" หลังจากที่เรียนคาบสุดท้ายเสร็จแล้ว สายลมก็พาเธอมาเดินตลาดนัดหลังมอตามที่เขาสัญญาเอาไว้
"มาทุกครั้งก็เยอะแบบนี้ตลอด ไม่รู้จะตื่นเต้นทำไม" สายลมที่ยืนอยู่ด้านข้างก็บ่นพึมพำเบา ๆ แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ได้ยินอยู่ดี จึงหันหน้ามาจ้องมองเขาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
"ลม"
"หรือสิ่งที่ฉันพูดมันไม่จริง"
"ชิ! คนหน้านิ่ง" เธอต่อว่าสายลมอย่างไม่แรงนัก แล้วหยิบแก้วน้ำปั่นของตัวเองขึ้นมาดูด "เย็นสดชื่นจัง"
"อยากกินอะไรก็ไปซื้อ จะได้รีบกลับบ้าน"
"อืม" ลูกแพรพยักหน้า แล้วเดินมองนั่นมองนี่มาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ร้านลูกชิ้น
"เอาอะไรดีจ๊ะคนสวย"
"ลูกชิ้นหมูนึ่งขายยังไงคะ"
"ไม้ละสิบบาทจ้า"
"งั้นเอาสี่ไม้ค่ะ แต่ขอแยกน้ำจิ้มนะคะ" เนื่องจากเธอเป็นคนที่ชอบกินลูกชิ้นมาก แต่ไม่ชอบกินเผ็ด เวลาสั่งลูกชิ้นก็จะสั่งแยกน้ำจิ้ม
"ได้เลย" พี่เจ้าของร้านลูกชิ้นก็หยิบลูกชิ้นหมูที่นึ่งอยู่ใส่ถุง แล้วยื่นให้กับเธอ ซึ่งเธอรับมาถือเอาไว้แต่พอกำลังจะจ่ายเงิน สายลมที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับชิ่งจ่ายก่อน
"ลม จ่ายของเราทำไมเนี่ย"
"อยากจ่าย" สายลมพูด แล้วเดินนำออกมาซึ่งลูกแพรเห็นแบบนั้นก็รีบเดินตามเขา
"เอาไปเลย" ลูกแพรยื่นธนบัตรใบสีเขียวสองใบให้กับสายลม แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ยื่นมือมารับ "เอาไปสิ"
"ไม่เอา เก็บไว้เถอะ"
"เฮ้อ เราเกรงใจนะ"
"จะเกรงใจทำไม"
"จะไม่ให้เกรงใจได้ยังไงล่ะ ยิ่งเราเป็นเพื่อนกัน ยิ่งต้องเกรงใจ"
"พูดมาก ไปซื้อของต่อได้แล้ว"
"โอเค แต่ห้ามจ่ายให้เราอีกนะ เราจะจ่ายเอง หรือถ้าลมอยากกินอะไรก็บอกเราได้ เดี๋ยวเราเลี้ยง"
"เงินเยอะหรือไง คิดที่จะมาเลี้ยงฉัน"
"ก็ไม่เยอะหรอก แต่เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเราช่วยป้าถักผ้าเช็ดหน้าก็เลยได้เงินมานิดหน่อย"
"ไปถักตอนไหน ฉันเห็นเธอหมกตัวอยู่กับฉันทั้งวัน"
"กะ...ก็ก่อนนอนไง วันละสองสามผืนก่อนนอน"
"เรียนก็หนักแล้ว ยังจะหาอะไรทำให้มันยุ่งยาก"
"ถักสนุกจะตาย ฝึกสมาธิ แถมได้เงินด้วยเราชอบ" ลูกแพรยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"โอเค งั้นเลี้ยงหมูกระทะฉันหน่อยสิ ฉันอยากกิน"
"หมูกระทะ? ลมเคยบอกเราว่าไม่ชอบไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงอยากกินได้"
"ก็ตอนนี้อยากกิน"
"ได้ งั้นเราไปกินหมูกระทะกัน" ลูกแพรถือวิสาสะยื่นมือไปคล้องจับมือของสายลม พร้อมกับจูงมือเขาเข้ามายังร้านหมูกระทะที่ตอนนี้มีนักศึกษาหลายสิบคนกำลังนั่งกินกันอยู่
"มากี่ท่านคะ"
"สองค่ะ"
"อยากนั่งที่พื้นหรือว่าเก้าอี้ดีเอ่ย"
พอได้ยินที่พนักงานถามเธอก็หันมามองคนข้างกายเพื่อขอความคิดเห็น
"นั่งเก้าอี้"
พอได้รับคำตอบจากสายลมแล้วเธอก็หันมาบอกที่พนักงาน "นั่งเก้าอี้ค่ะ"
"จะรับเป็นชุดเล็กหรือชุดใหญ่ดีคะ"
"ชุดเล็กค่ะ" เพราะหญิงสาวเดาว่าชายหนุ่มคงกินได้ไม่เยอะหรอก แล้วเธอก็ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ สั่งชุดเล็กก็น่าจะพอ
"โอเคค่ะ งั้นเลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยนะคะ" พี่พนักงานยิ้มให้แล้วเดินออกไป
ซึ่งเธอก็เดินจูงมือสายลงมานั่งลงที่ว่าง โดยเราทั้งสองข้างทางกัน
"กินไหม"
ระหว่างที่กำลังนั่งรอหมูกระทะอยู่นั้น ลูกแพรก็นั่งกินลูกชิ้นที่ซื้อมารอ และไม่ลืมที่จะถามชายหนุ่ม
"ไม่"
"แต่มันอร่อยนะ ลองกินดู" หญิงสาวตื๊อ พร้อมกับยื่นลูกชิ้นไปจ่อที่ปากของเพื่อน ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมกินไปชิ้นหนึ่ง
"อร่อยไหม"
"อร่อย"
"อร่อยงั้นก็กินเพิ่ม ยังเหลืออีกตั้งเยอะ" ลูกแพรก็ยื่นลูกชิ้นไปจ่อที่ปากของชายหนุ่มอีกครั้ง ซึ่งเขาก็กินสิ่งที่เธอป้อน
"ขออนุญาตเสิร์ฟนะคะ"
ระหว่างที่กำลังนั่งกินลูกชิ้นกันอยู่นั้นที่พนักงานก็เอาหมูกระทะที่พวกเธอสั่งมาเสิร์ฟ
"ให้พี่ย่างให้ไหมคะ หรือว่าจะทำเอง"
"เดี๋ยวผมทำเองครับ" สายลมที่นั่งเงียบอยู่ก็พูดขึ้นมา ทำให้พนักงานเดินออกไป ชายหนุ่มจึงรีบคีบเนื้อสัตว์ลงใส่กระทะ
"กินสิ"
พอนั่งย่างไปได้สักพักใหญ่แล้ว สายลมก็คีบกินหมูที่สุกแล้วมาวางไว้บนจานให้กับลูกแพร
"ขอบคุณนะ" ลูกแพรเอ่ยขอบคุณเพื่อน และนั่งกินหมูที่อีกฝ่ายคีบให้
"พะ...พอแล้ว คีบให้ตัวเองบ้างสิ ไม่ใช่คีบให้แต่เรา"
"เห็นเธอกินอร่อยฉันก็อร่อยแล้ว ไม่ต้องกินเองหรอก"
"พูดไปเรื่อย คนอยากกินคือลมนะ"
"ฉันคีบให้ก็กินไปเถอะน่า หยุดพูดมากได้แล้ว"
"เฮ้อ" ลูกแพรก็ได้แต่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเพื่อนชาย แต่ก็คีบหมู กุ้งที่เขาคีบให้มากิน
เราทั้งสองคนก็นั่งกินหมูกระทะกันไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านมาเกือบสองทุ่ม รถที่สายลมขับ ก็ขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านของตัวเอง
"ทำไมไม่ขับเข้าไปล่ะ หรือว่าวันนี้ลมจะไปนอนที่คอนโด" คอนโดที่เธอพูดถึงก็คือสายลมกับสายฟ้านั้นเขาจะมีคอนโดที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย วันไหนที่ทั้งสองไม่อยากกลับมานอนที่บ้าน พวกเขาก็จะนอนกันที่นั่น ส่วนเธอไปกลับโดยรถประจำทางที่วิ่งผ่านหน้าบ้านทุกวัน เนื่องจากป้าไม่อนุญาตให้ไปพักข้างนอก เพราะท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ
"ใช่"
"อ้าว แล้วทำไมไม่บอก เราจะได้แยกกันตั้งแต่เลิกเรียน ลมจะได้ไม่ลำบากมาส่งเรา"
"ไม่ได้ลำบาก"
"แต่มันย้อนไปย้อนมา เสียเวลาเปล่า ๆ"
"ก็ฉันไม่อยากให้เธอนั่งรถประจำทาง"
"งั้นก็ขอบคุณมากนะ ลมขับรถกลับก็อย่าขับเร็วล่ะ ถึงห้องแล้วส่งข้อความบอกเราด้วย"
"อืม"
พอสายลมพยักหน้า ลูกแพรก็หยิบกระเป๋ามาสะพายไว้ที่บ่า แต่พอกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ คนที่นั่งอยู่บริเวณคนขับกลับกระชากเธอไปนั่งลงเกยบนตักของเขา
"อะ...อะไรเนี่ยลม เราตกใจหมดเลย"
"....."
"ปล่อยเราก่อน เราจะกลับไปนั่งที่เดิม" เพราะท่าที่เธอกำลังนั่งคร่อมเขาอยู่นั้น มันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"ลม"
"หยุดพูดก่อน" สามลมพูดสั่งให้อีกฝ่ายหยุด ซึ่งเธอก็ยอมทำตาม เขาจึงลดสายตาจากการจ้องมองดวงตา ลงมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่บริเวณริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อของหญิงสาว
"ลม"
"บอกให้หยุดพูดก่อนไง" ชายหนุ่มต่อว่าเสียงดุ ซึ่งหญิงสาวที่ยิ้มอยู่นั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง
"หยุดทำหน้าแบบนี้ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว"
"อะไรขะ...อื้มมม"
พอลูกแพรกำลังจะตอบกลับ สายลมที่กำลังจ้องมองริมฝีปากอยู่กลับทนไม่ไหว ดึงเธอเข้ามาจูบแบบอุกอาจ
ชายหนุ่มค่อย ๆ สอดปลายลิ้นชื้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มของหญิงสาว ซึ่งเธอก็มีท่าทีต่อต้านนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่สนใจ ยังใช้ลิ้นกวาดต้อนความหวานตามกรอบฟันอย่างเอาแต่ใจ
ลูกแพรพยายามใช้แรงอันน้อยนิดของตัวเองดันตัวออกจากอ้อมกอดของสายลม เนื่องจากเขาจูบเธอมาค่อนข้างนาน ทำให้หญิงสาวหายใจไม่ออก "อื้อ...พะ...พอแล้วลม ระ...เราหายใจไม่ออก"
สายลมมองน้ำลายของลูกแพรที่ไหลยืดเปรอะเปื้อนตามริมฝีปากบาง จึงใช้มือค่อย ๆ เช็ดออกให้กับเธอ
"ลมทำอะไรเนี่ย เราเป็นเพื่อนกันนะ"
"แล้วใครอยากเป็นเพื่อนเธอ"
"พูดอะไรของลม ไหนเคยบอกว่าจะเป็นเพื่อนกับเราไง แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ตอนนี้ถึงไม่อยากเป็นเพื่อนเราแล้วล่ะ หรือเราทำอะไรผิด"
"ทำถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอลูกแพร"
"ก็เราไม่เข้าใจไงถึงได้ถามอยู่เนี่ย แล้วอย่ามาทำอะไรแบบนี้กับเราอีก เราไม่ชอบ" ลูกแพรโวยวายขึ้น แล้วขยับลงไปนั่งที่เดิมของตัวเอง พอจัดเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็เปิดประตูออกมา ซึ่งพอลงจากรถแล้วหญิงสาวไม่หันกลับไปมองสายลมเลย
"ช่างไม่รู้อะไรเลย ยัยบื้อ" สายลมพอเห็นลูกแพรเดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว ชายหนุ่มก็สตาร์ตรถแล้วขับออกมาด้วยความเร็วค่อนข้างมาก มุ่งตรงสู่คอนโดมิเนียมหรูของตัวเองที่อยู่ห่างจากบ้านค่อนข้างไกล
- Writer
