ตอนที่ 10 ชอบเวลาเธอยิ้ม
1812 Words
หลังจากที่สายลมขับรถเข้ามาจอดบริเวณโรงจอดรถของบ้านแล้ว หญิงสาวก็ลงจากรถ ส่วนชายหนุ่มก็เดินอ้อมมาหยุดอยู่ข้างเธอ
"เราเอาของไปเก็บก่อนนะ" ลูกแพรหันไปบอกเพื่อนขณะกำลังกินไอศกรีมแท่งอย่างเอร็ดอร่อย
"กินดี ๆ" สายลมที่มองลูกแพรเลียไอศกรีมอยู่นั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"รสนี้อร่อยจัง รู้งี้เราซื้อกินตั้งนานแล้ว" ลูกแพรยิ้ม และเลียกินไอศกรีมของตัวเองต่อ
"บอกว่ากินดี ๆ เลอะปากไปหมดแล้วเนี่ย" สายลมเอ่ยดุ และยื่นมือไปเช็ดคราบไอศกรีมที่เลอะบริเวณริมฝีปากบางของหญิงสาว
"ทีหลังอย่าไปกินไอศกรีมแบบนี้ให้คนอื่นเห็นอีก"
"ทำไมเหรอ"
"ท่ากินของเธอมันน่าเกลียด" สายลมเอ่ยบอกเพื่อนสาว แล้วรีบเดินเข้ามาในบ้านของตัวเอง
ส่วนลูกแพรที่โดนต่อว่าก็ได้แต่ก่นด่าชายหนุ่มในใจ แล้วเลือกที่จะเดินตามทางมายังห้องพักของตัวเองที่อยู่โซนด้านหลังบ้านใหญ่
"ป้าสุ" หญิงสาวรีบวิ่งไปหาป้าของตัวเองที่กำลังกวาดหน้าห้องอยู่
"อ้าว กลับเร็วจัง"
"วันนี้หนูมีเรียนแค่ถึงเที่ยงค่ะ"
"แล้วนี่กินข้าวหรือยัง"
"ยังเลย"
"งั้นก็เอาของไปเก็บ แล้วก็ไปหาอะไรกินซะ"
"ค่ะ" เธอยิ้มให้กับป้า เดินเข้ามาในห้องแล้วก็วางกระเป๋าและหนังสือลงบนโต๊ะ
"ร้อนจัง" หญิงสาวเดินไปเปลี่ยนชุดจากชุดนักศึกษาเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น โดยพอเปลี่ยนเสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากห้องเพื่อจะไปบ้านใหญ่
"สวัสดีค่ะ" ลูกแพรยกมือไหว้คนอายุมากกว่าที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่
"มาพอดีเลยลูก มากินข้าวกัน"
"ค่ะ" เธอยิ้มให้กับคุณป้าหนึ่งในคนที่กำลังกินข้าวอยู่ เดินไปตักข้าวใส่จาน แล้วมานั่งลงที่ว่าง
"ทำไมวันนี้กลับเร็ว มีเรียนถึงครึ่งวันเหรอ"
"ใช่ค่ะพี่น้ำค้าง" น้ำค้าง คือลูกสาวของป้า น้อย ที่เป็นแม่บ้านรุ่นเดียวกันกับป้าเธอ
"แล้วนี่กำลังทำอะไรกันคะ" เธอมองแม่บ้านบางส่วนที่ไม่ได้กินข้าว ซึ่งตอนนี้พวกเขากำลังจัดดอกไม้กันอยู่
"จัดดอกไม้เตรียมไว้สำหรับงานวันเกิดพวกคุณหนูพรุ่งนี้น่ะ"
"อ๋อ" หญิงสาวพยักหน้าเพื่อสื่อว่าตัวเองเข้าใจ แล้วก้มหน้ากินข้าวของตัวเองต่อ และจะมีบางครั้งที่หันไปคุยกับน้ำค้าง
ซึ่งหลังจากที่กินเสร็จแล้ว เธอก็อาสาเป็นคนล้างจานเอง ซึ่งพอหลังเสร็จก็มานั่งจัดดอกไม้ช่วยคนอื่น
"ลูกแพร เอาน้ำชานี่ไปเสิร์ฟคุณผู้หญิงที่ห้องรับแขกหน่อย"
"ได้ค่ะ" ลูกแพรวางดอกไม้ที่ตัวเองถืออยู่ลง ยื่นมือไปถือถาดที่น้ำค้างยื่นให้ แล้วเดินมาทางห้องรับแขก
"น้ำชาค่ะคุณผู้หญิง" หญิงสาวรินน้ำชาใส่ถ้วยชาให้เจ้านายสาว แล้วขยับลงมานั่งตรงพื้นด้านข้างท่าน
"เป็นยังไงเราช่วงนี้ ได้ข่าวว่าเรียนหนัก"
"ใช่ค่ะ ค่อนข้างหนักเลย"
"อดทนนะลูก"
"ค่ะ"
"....."
"คุณผู้หญิงอยากให้หนูนวดให้ไหมคะ" เธอยิ้มให้กับคุณผู้หญิง
"เอาสิ"
พอคุณผู้หญิงเอ่ยอนุญาต เธอก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมมายืนอยู่ด้านหลังของท่าน พร้อมกับบีบนวดบริเวณบ่าไปมา และในตอนนั้นเองสายลมก็เดินเข้ามาในห้องรับแขกพอดี
"แม่กำลังอยากคุยด้วยพอดีเลย"
"มีอะไรหรือเปล่าครับ" สายลมเดินมานั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแม่ตัวเอง พร้อมกับมองเพื่อนสาวที่กำลังนวดให้แม่ของเขาอยู่
"เรื่องวันเกิดเรานั่นแหละ ตกลงไม่ให้เชิญใครใช่ไหม"
"ใช่ครับ เอาแค่คนสนิทก็พอ"
"โอเค" ยาหยีตอบลูกชาย แล้วหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่ม "ยังนวดดีเหมือนเดิมเลย"
"ค่ะ" ลูกแพรยิ้ม
"แล้วนี่แฝดเราไม่คิดจะกลับบ้านเลยหรือไง"
"เดี๋ยวมันว่างก็คงกลับมาเองครับแม่"
"ก็แม่เป็นห่วงนี่นา ไม่เห็นหน้ามาจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว" เพราะสายลมถึงจะไปอยู่คอนโด แต่ภายในหนึ่งอาทิตย์ก็จะกลับบ้านบ้างสามถึงสี่ครั้ง แต่กับสายฟ้าแล้ว นาน ๆ ทีถึงกลับมาบ้าน เรียกได้ว่าสองอาทิตย์ครั้งเลยก็ได้
"แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็มาให้แม่เห็นหน้าเองล่ะครับ"
"อืม" ยาหยีพยักหน้าให้กับลูกชาย แล้วนั่งดื่มชาของตัวเองต่อ
วันต่อมา...
พอเลิกเรียนกันเรียบร้อยแล้ว สายลมก็เดินนำลูกแพรมายังรถที่จอดอยู่ ซึ่งพอเข้ามานั่งในรถ เขาก็หันไปถามคนข้างกาย "กลับเลยนะ"
"ยัง เราต้องไปห้างกันก่อน"
"ไปทำไม"
"ก็เราจะไปซื้อลูกแพรให้ลมไง"
"ฉันแค่พูดเล่น" เนื่องจากสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อวานหญิงสาวเข้าใจคนละแบบจากสิ่งที่เขาจะสื่อ สายลมจึงตัดบทพูดออกไปว่าพูดเล่น
"ไม่ได้ ยังไงเราก็จะไปซื้อ" ลูกแพรยืนยันสิ่งที่ตัวเองจะทำ
"โอเค อยากไปก็จะพาไปซื้อ" ชายหนุ่มก็สตาร์ตรถ แล้วขับออกมาจากมหาวิทยาลัย เพื่อจะไปยังห้างสรรพสินค้า
"รออยู่ในรถนี่แหละ เดี๋ยวเราลงไปซื้อเอง" พอสายลมขับรถเข้ามาจอดบริเวณลานจอดรถของห้างแล้ว ลูกแพรก็หันไปบอกคนด้านข้าง เนื่องจากตัวเองจะไปซื้อแค่ลูกแพรอย่างเดียว ไปคนเดียวน่าจะสะดวกกว่า
"จะไปคนเดียว"
"ใช่ ๆ ไปก่อนนะ เดี๋ยวรีบกลับมา" ลูกแพรก็ลงจากรถ
ส่วนชายหนุ่มก็ทำได้แค่มองตาม ซึ่งหญิงสาวก็หายไปไม่นานเลย สักพักก็เดินกลับมาพร้อมกับถือถุงลูกแพรที่ค่อนข้างเยอะ
"ซื้อมาทำไมเยอะแยะ"
"มันกำลังลดราคาอยู่พอดี เลยซื้อไปฝากคนอื่นด้วย พี่น้ำค้างชอบกิน"
"อืม" ชายหนุ่มพยักหน้าตอบกลับไป สตาร์ตรถขับออกมามุ่งตรงสู่บ้านของเขาที่อยู่ห่างจากที่นี่ค่อนข้างไกล
"เดี๋ยวพอไปถึงบ้าน เราจะหั่นแช่เย็นไว้ให้นะ เวลากินจะได้สดชื่น"
"อยากจะทำอะไรก็ทำ"
หลังจากที่เขาพูดเสร็จ บรรยากาศในรถก็กลับเงียบสนิท โดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย สายลมที่ตั้งใจขับรถอยู่นั้น บางครั้งก็หันมามองลูกแพรที่กำลังนั่งอยู่ด้านข้าง ซึ่งเธอก็หันมายิ้มให้กับเขาอยู่เรื่อย ๆ
"ยิ้มอะไร"
"ก็ยิ้มให้ลมไง ไม่ชอบรอยยิ้มเราเหรอ"
"ชอบสิ ฉันชอบเวลาเธอยิ้ม"
"ความจริงแล้วเราได้เตรียมของขวัญไว้ให้ลมกับฟ้าด้วยนะ แต่ที่ถามเมื่อวานก็แค่ถามไปแค่นั้น"
"อะไรเหรอ"
"ขอไม่บอกได้ไหม เดี๋ยวเป่าเค้กเสร็จแล้วจะเอาให้"
"ตามใจ" เขาตอบกลับ และหันกลับมาตั้งใจขับรถตัวเองต่อ
จนเวลาผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มก็ขับรถเข้าไปจอดบริเวณโรงจอดรถของบ้าน ซึ่งลูกแพรที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ดันเปิดประตูรถลงไป เขาจึงรีบลงรถตามเธอมา
"เดี๋ยวเราไปจัดการผลไม้ก่อน ไว้เจอกันนะ" ลูกแพรหันไปบอกสายลม แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนเขาก็เดินตามมาติด ๆ ซึ่งเธอไม่ได้สนใจอะไร เดินมุ่งตรงสู่ห้องครัว เอาผลไม้ที่ตัวเองซื้อมาวางลงซิงค์เพื่อจะทำความสะอาด
"ซื้ออะไรมาลูก" ป้าสุเดินมาหยุดอยู่ด้านข้าง พร้อมกับมองหลานสาวที่กำลังเทผลไม้ลงซิงค์เพื่อเตรียมล้าง
"ลูกแพรค่ะ"
"ซื้อมาทำไม"
"ของสายลมค่ะ หนูซื้อให้เขา เดี๋ยวจะหั่นใส่กล่องแล้วแช่เย็นไว้ เวลากินจะได้สดชื่น"
"อ๋อ ของคุณหนูนี่เอง แต่แปลกจังปกติคุณหนูไม่ชอบไม่ใช่เหรอ"
"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อยู่ดี ๆ เขาก็บอกชอบขึ้นมา"
"เอ็งยังไม่กลับห้องเลยเหรอ" สุนีมองไปยังกระเป๋าของหลานสาวที่วางอยู่โต๊ะ
"ใช่ค่ะ พอลงจากรถก็เดินตรงมายังห้องครัวเลย"
"งั้นก็กลับห้องไปเถอะ เดี๋ยวผลไม้นี้ป้าทำให้เอง"
"ป้าว่างเหรอคะ"
"ใช่ ป้าทำงานที่ได้รับมอบหมายเสร็จหมดแล้ว"
"โอเค งั้นหนูฝากทำหน่อยนะคะ" เพราะเธอก็ไม่ค่อยถนัดปอกผลไม้อยู่แล้ว เลยปล่อยให้ตัวเองทำให้น่าจะดีกว่า "แพรขอกลับห้องก่อนนะ"
"กลับไปพักเถอะ เรียนกลับมาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวคืนนี้ต้องคอยเดินเสิร์ฟอาหารแขกคุณหญิงอีก"
"ค่ะ" เธอยิ้มให้กับป้าตัวเอง แล้วยื่นมือไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ พร้อมกับเดินออกจากบ้านมา เพื่อกลับไปยังห้องพักของตัวเอง
พรึบ!
"เหนื่อยจังเลย" ลูกแพรทิ้งตัวลงพรมที่วางอยู่ข้างเตียง แล้วนอนหงายมองเพดานด้วยความเมื่อยล้า เนื่องจากวันนี้เธอมีเรียนทั้งวันจนถึงห้าโมงเย็นแล้ว
ซึ่งนอนมองเพดานอยู่แบบนั้นมาเกือบครึ่งชั่วโมง หญิงสาวก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบของที่อยู่ด้านในออกมาถือเอาไว้ ซึ่งเป็นกล่องผ้าเช็ดหน้าสองกล่อง ที่ความจริงเธอเตรียมไว้ให้กับเจ้าของวันเกิดอย่างสายลมแล้วก็สายฟ้า
"จะถูกใจพวกเขาไหม แต่เราก็ตั้งใจทำสุดความสามารถแล้ว หวังว่าพวกเขาจะชอบนะ" เธอยืนมองกล่องที่ตัวเองตั้งใจถักทั้งสอง ซึ่งเธอเลือกถักเป็นชื่อภาษาอังกฤษพวกเขา
ก๊อก! ก๊อก!
ระหว่างที่กำลังชมเชยผ้าเช็ดหน้าของตัวเองอยู่นั้น ก็ดันได้ยินเสียงคนเคาะประตู หญิงสาวจึงวางสิ่งที่ตัวเองถือใส่ลงลิ้นชักไว้เหมือนเดิม แล้วเดินมาเปิดประตู โดยพอเปิดออกแล้ว พบว่าเป็นพี่น้ำค้างที่ยืนอยู่
"ว่าไงคะพี่น้ำค้าง"
"พอมีผ้าอนามัยไหม คือขอยืมหน่อยสิ พอดีพี่เป็นแต่ที่เคยซื้อเก็บไว้ดันหมด"
"มีอยู่ค่ะ" เธอรีบเดินเข้ามาในห้อง แล้วหยิบผ้าอนามัยที่ตัวเองมีอยู่ แล้วเดินกลับมาหาน้ำค้าง พร้อมกับยื่นให้เธอ
"ขอบคุณมากนะคนสวย ถ้าเธอไม่มีพี่แย่แน่"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่น้ำค้าง แค่นี้เอง"
"....."
"แพรซื้อลูกแพรมาฝากด้วยนะ อยู่ในครัวนู่น"
"ขอบคุณมากนะ พี่ไม่กวนแล้ว ไปก่อน" น้ำค้างเดินกลับห้องตัวเอง ลูกแพรจึงปิดประตูกลับ แล้วเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียง เพื่อจะนอนพักผ่อนสักงีบ
- Writer
