หลายวันต่อมา...
"ยัยแพร"
ขณะที่กำลังเดินเข้ามาในอาคารเรียนอยู่นั้นก็ดันได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง หญิงสาวจึงหันไปมองก็เห็นว่าเป็นเหมือนฝันที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"แล้วจะวิ่งทำไม" หญิงสาวบอกเพื่อนไป
"ก็ฉันเรียกแกมาตั้งแต่หน้ามหาลัยแล้ว แต่แกก็ไม่ยอมหยุดเลย คิดอะไรอยู่ทำไมถึงใจลอย"
"เรื่อยเปื่อยน่ะ แล้ววันนี้มายังไง แล้วรถไปไหน"
"ก็เมื่อเช้าฉันรีบเพราะตื่นสาย ก็เลยถอยรถชนรั้วเข้า ทีนี้เลยส่งเข้าศูนย์ แล้วให้คนขับรถที่บ้านมาส่ง"
"ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลย แล้วเจ็บตรงไหนไหม"
"ไม่"
"ดีแล้ว" เธอตอบเพื่อน แล้วเดินมานั่งลงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าอาคารเรียน ส่วนเหมือนฝันก็เดินมานั่งลงที่ว่างฝั่งตรงข้าม
"สายลมยังไม่มาเหรอ"
"ยังเลย เมื่อกี้เราโทรหาบอกว่าเพิ่งออกจากคอนโด"
"งั้นก็อีกนานอยู่กว่าจะถึง แล้วนี่แกกินข้าวมาหรือยัง"
"กินแล้ว ฝันกินยัง"
"ยังเลย ว่าจะมากินที่โรงอาหา
