กับดักบุษบา

ตอนที่5

หมอนี่ไม่รู้หรือไงว่าพี่ชายของเขาน่ะไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคนเสียหน่อย จิ้งจอกพันหน้าอย่างเฮียเดย์ถ้าเลือกได้เธอก็อยากวิ่งหนีเขาไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้รู้เอาไว้ด้วย!

“ก็...” ถึงจะคิดอย่างนั้น ทว่าฉากหน้าสำหรับคนที่ตัวเองแอบหลงรักแล้ว บุษบามินตราก็ไม่ได้กล้าพูดอะไรออกไปหรอก เพราะเห็นตุลยวัตรเป็นอย่างนี้ เขาเป็นน้องชายที่เทิดทูนพี่ชายคนเดียวอย่างเฮียเดย์เสียยิ่งกว่าไอดอลเสียอีกน่ะสิ

“หรือยังฝังใจที่เฮียเดย์เคยแกล้งเธออยู่?”

อีกฝ่ายถามด้วยความอยากรู้ เมื่อเห็นเพื่อนสาวทำสีหน้าอึกอัก ขณะที่บุษบามินตราทำใจพยักหน้าตอบรับ แม้ว่านั่นจะเป็นแค่ส่วนหนึ่งก็ตาม

เพราะอันที่จริงแล้วเฮียเดย์น่ะไม่ใช่แค่ ‘เคย’ ตอนนี้เขาก็แกล้งอยู่ แต่จิ้งจอกแบบนั้นจากที่เคยทำอย่างเปิดเผย เดี๋ยวนี้ก็ทำแบบลับๆ เธอเองพยายามต่อสู้ปกป้องตัวเองแล้วแต่ก็ยอมรับว่าสู้เขาไม่ได้จริงๆ ทุกวันนี้เลยได้แต่พยายามหลบเลี่ยงเท่านั้นแหละ

พอเห็นเธอพยักหน้า เพื่อนสนิทก็คลี่ยิ้มเอาใจแล้วปรี่เข้ามากอดคอเธอเอาไว้แน่น พลางพูดว่า “โอ๋น้า อย่าโกรธเฮียนักเลย จริงๆ เฮียเอ็นดูแกออกนะมิ้นต์ คนอย่างเฮียเดย์น่ะไม่สนใจก็ไม่แกล้งเด็ดขาด”

งั้นเธอไม่อยากให้เขาสนใจเลย!

หญิงสาวได้แต่บ่นในใจ ทว่าท่าทีภายนอกกลับได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจของสาวน้อยพลันเต้นโครมครามเพราะความใกล้ชิดนั้น ตุลยวัตรคงไม่รู้ว่าตอนนี้เธอคิดกับเขาเกินเพื่อนไปมากแค่ไหน ถึงได้ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมเหมือนเดิมเช่นนี้

เขาเหมือนเดิม...แต่ใจเธอนี่แหละที่เปลี่ยนไป

บุษบามินตราไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เธอก็เอาแต่สนใจเพื่อนสนิทตั้งแต่เกิดคนนี้ เพราะเธอกับเขาเกิดไล่เลี่ยกัน ครอบครัวเขาต่างเอ็นดูเธอเหมือนเป็นลูกสาวแท้ๆ พ่อของเธอเป็นลูกน้องคนสนิทของพ่อเขา แม่เธอก็เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเดียวกับแม่ของเขา กระทั่งบ้านเธอก็ยังอยู่ในหมู่บ้านไฮโซเดียวกันนี้เพราะพ่อของเขามอบให้เป็นโบนัสพ่อเธอ

ถ้าเปรียบเป็นละครน้ำเน่า เธอก็คือลูกคนรับใช้ เติบโตมาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกของเจ้านาย คอยรับใช้ดูแลงกๆ และลงท้ายว่าถูกกลั่นแกล้ง ซึ่งมันไม่ได้เกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทอย่างตุลยวัตร แต่ไอ้ข้อสุดท้ายนี้เกิดขึ้นกับพี่ชายของเขาแน่ๆ

คนที่บังคับให้เธอเรียกเขาว่าเฮียเดย์ตามน้องชาย ผู้ชายที่พอเธออายุสิบสองก็สาบานกับตนเองแล้วว่าเขาคือคู่อริไปตลอดกาลของเธออย่างแน่นอน โดยเฉพาะกับเรื่องที่เขาไปบังเอิญรู้ ‘ความลับ’ ของเธอเมื่อสัปดาห์ก่อน นั่นทำให้เธอแทบจะสาบานอีกครั้งว่าเธอไม่อยากเจอหน้าเขาไปตลอดกาลเลย!

ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้ดื่มด่ำขัดเขินกับความใกล้ชิดคนที่เธอแอบชอบ จู่ๆ เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของปีศาจก็ดังขึ้น เธอตัวแข็งทื่อในยามที่เบิกตาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเฮียเดย์ที่มองเธอสลับกับน้องชายด้วยประกายตาพราวระยับ โดยเฉพาะในยามที่เขาจงใจมองเธอด้วยสายตาเป็นต่อและเหยียดยิ้มล้อเลียนเมื่อเห็นความสนิทสนมระหว่างเพื่อนของเธอกับน้องชายของเขา เพราะเขารู้ดีกว่าใครบนโลกใบนี้ว่าเธอน่ะไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับตุลยวัตร

และสิ่งที่วชรวรรธรู้นี่แหละที่ทำให้เธออยากสาปเขาไปชั่วนิรันดร์ เพราะหมอนี่ดันบังเอิญเป็นคนสุดท้ายบนโลกใบนี้ที่เธออยากให้เขารับรู้ความรู้สึกของเธอ แต่ไม่รู้ทำไมกลับกลายเป็นเขาที่ค้นพบความลับนั้น และใช้มันบีบบังคับให้เธอกลายเป็นคนรับใช้ของเขาในโรงเรียน สั่งเธอทำโน่นทำนี่งกๆ จนทำให้เธอเริ่มถูกผู้หญิงในโรงเรียนที่เป็นแฟนคลับของเขาเขม่นจนแทบจะกรูเข้ามาตบเธออยู่แล้ว บุษบามินตราน่ะโคตรอยากจะฉีกหน้ากากจอมปลอมของเขาออกเหลือเกิน แต่เธอทำไม่ได้ไง ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำนะ แต่เพราะไม่มีใครเชื่อเธอหรอก

ไอ้เฮียเดย์คนนี้น่ะ อายุแค่สิบเจ็ดสิบแปด แต่ระดับฝีมือการตีสองหน้าเข้าขั้นอัจฉริยะไปแล้วน่ะสิ

ช่างเป็นคนอายุสิบเจ็ดปีที่ชั่วร้ายสุดๆ ไปเลย!

“อ้าวเฮีย ไหนว่ามีนัดกับเพื่อนไง”

ตุลยวัตรถามพี่ชาย ขณะปล่อยมือจากคอของเพื่อนสนิท

บุษบามินตราค่อยๆ เบือนหน้าหนีจากรอยยิ้มจอมปลอมที่ชวนขนลุกของคนถูกถาม โดยไม่แสดงพิรุธอะไรออกมาให้เพื่อนสนิทจับได้ว่าเธออยากจะสกายคิกยอดอกพี่ชายของเขา

แต่วชรวรรธไม่รับรู้หรอกว่าเธอรังเกียจ เขาเดินเข้ามาใกล้ จงใจนั่งตรงข้ามเธอแล้วยิ้มกว้างเอียงคอมองเธอที่ก้มหน้ามองมือตัวเองแทนที่จะมองหน้าเขา

“ก็รีบกลับมาก่อน แกคิดว่าเฮียจะโดดหนีงานวันเกิดหม่าม้าทั้งวันหรือไงไนต์ อีกอย่างเฮียรู้ว่ามิ้นต์จะมาวันนี้ด้วย เฮียไม่ได้เจอมิ้นต์ตั้งหลายวันแหนะ คิดทึ้ง...คิดถึง” ตอนท้ายคนอายุมากสุดในห้องลากเสียงยาว ขณะที่คนโดนคิดถึงนั้นสะดุ้งโหยง

“เฮีย อย่าแกล้งมิ้นต์เลยน่า แกล้งตั้งแต่มิ้นต์มันอายุไม่กี่เดือนจนอายุจะสิบห้า สงสารเพื่อนไนต์บ้าง”

“แกล้งเกลิ้งอะไรกัน” เขาปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด “เฮียเอ็นดูมิ้นต์มากกว่าน้องแท้ๆ อย่างแกอีกนะไนต์ แล้วเฮียก็โตแล้วนะ ไม่แกล้งน้องเหมือนสมัยเด็กๆ หรอก อีกอย่างถ้าเฮียแกล้งมิ้นต์อีกหม่าม้าได้ตีเฮียอีกแน่ๆ โทษฐานแกล้งลูกสาวสุดที่รักของหม่าม้าน่ะ”

เขาแก้ตัวยืดยาว ตุลยวัตรหัวเราะทว่าบุษบามินตราแทบอยากจะดำดินหนี เธอคนเดียวเท่านั้นแหละที่รู้ว่าความหมายในคำพูดของเฮียเดย์น่ะ...ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาพูดทุกคำ!

“นี่ยังคิดถึงตอนเฮียโดนตีเพราะมิ้นต์ได้เลย แต่ก็สมน้ำหน้าแหละ เพราะเฮียทำตัวเองชัดๆ”

“เฮ้อ เลิกพูดเรื่องเก่าเถอะ ตอนนี้เฮียทั้งร้อนทั้งหิวเลยว่ะ”

“เดี๋ยวมิ้นต์ไปเอาน้ำมาให้ แล้วก็ขนมด้วย”

พอได้ยินวชรวรรธบ่นอย่างนั้น บุษบามินตราก็รีบอาสาทันที ไม่ใช่ขยันแต่เธออยากหนีไปจากตรงนี้ ทว่าพอลุกขึ้นก็ต้องนั่งลงตามเดิมเพราะถูกวชรวรรธฉุดข้อมือเอาไว้

เขายิ้มกว้างโชว์เขี้ยวสุดน่ารักนั่น ก่อนจะบอกว่า “มิ้นต์ไม่ต้องไปหรอก ก่อนจะขึ้นมาที่นี่เฮียสั่งคนเตรียมของกินไว้ให้แล้วล่ะ เฮียจะไปกล้าใช้ลูกสาวหม่าม้าได้ยังไงล่ะจริงไหม? นั่งๆ ไม่ได้เจอมิ้นต์ตั้งหลายวัน เฮียมีเรื่องอยากจะพูดกับมิ้นต์เยอะแยะเลย โดยเฉพาะเรื่องนั้นน่ะ จัดการเรียบร้อยหรือยังเอ่ย...”

ประโยคนั้นซ่อนนัยเอาไว้ชัดเจน และน้ำเสียงลดให้เบาจนเหลือเพียงสองคนที่ได้ยินเพราะตุลยวัตรมัวแต่ร้องสั่งคนรับใช้ให้เอาของกินมาวางบนโต๊ะจึงไม่ได้สนใจพี่ชายกับเพื่อนสนิทเท่าไรนัก ทว่าบุษบามินตรานั้นได้ยินและเห็นสีหน้าแววตาของวชรวรรธชัดเจน

เธอตัวสั่นด้วยความกลัวว่าเขาจะแฉความลับของเธอต่อหน้าตุลยวัตร ขณะที่ได้แต่ส่งสายตามองเขาอย่างอ้อนวอนให้เขาช่วยหุบปากเถอะ อีกฝ่ายเลยเลิกคิ้วสูง ยิ้มกว้าง ขณะที่จ้องมองเธออย่างคนเหนือกว่า

ฮือ...แม่จ๋าช่วยมิ้นต์ด้วย มิ้นต์บอกแล้วไงว่าไม่อยากมาบ้านนี้ก็ไม่มีใครเชื่อมิ้นต์เลย ตอนนี้มิ้นต์กำลังถูกแกล้งอีกแล้วนะแม่จ๋า!!!

๐๐๐