“ให้ตายเถอะ เมาเหมียนหมาเลย”
คลังแสงยืนเท้าสะเอวหันไปมองเจ้าของร่างเล็กที่ทิ้งตัวเลื้อยลงไปกองกับพื้นลิฟต์อย่างหงุดหงิด มือก็กดลิฟต์สะเปะสะปะเพราะสายตามันจับจ้องอยู่ที่เหยื่อสาวคนล่าสุด กว่าเขาจะจัดการกับยัยฝ้ายสายสิญจน์นั่นได้ก็ต้องใช้เวลาซะนานเลย
กระทั่งกลับมาอีกครั้งก็พบว่าเธอกำลังจะเดินออกไปกับไอ้ตี๋นั่นแล้ว แต่มีเหรอคลังแสงจะยอมให้ใครหยิบชิ้นปลามันไปง่ายๆ งานนี้เลยต้องใช้อิทธิพลในมือสักหน่อย ก็แอบอ้างว่าเป็นสามีเธอไปซะเลยสิ ยังไงการ์ดในผับก็มีแต่คนกันเอง
นิ้วชี้เลื่อนไปปุ่มปิดลิฟต์ซึ่งมันก็เคลื่อนขึ้นไปบนห้องที่เขาซื้อเอาไว้ทันที ที่นี่เป็นโรงแรมของวายุพี่น้องฝาแฝดของเขาเอง โดยมีผับอยู่ถึงสามแห่งภายในโรงแรมแห่งนี้
“ไม่เมา ไม่ได้มาว~”
ไม่มีคนเมาที่ไหนออกมาบอกว่าตัวเองเมาหรอก ปากเล็กอ้อแอ้พึมพำอีกทั้งพยายามดันกายลุกขึ้นทว่าไม่สำเร็จ ดูเหมือนตอนนี้เริ่มโยนโทรศัพท์กับกระจกที่เธอถือติ
