“จะหกโมงเย็นแล้วนะยัยน้อง ไปทำธุระถึงไหนทำไมยังไม่กลับมาอีก” คลังแสงเอ่ยอย่างร้อนใจ เขาวางหมากล้อมที่กำลังเล่นกับธัชชาติลงจากนั้นก็เปลี่ยนมากดโทรศัพท์โทรออกหาเดลต้าแทน
“แล้วทำไมแกไม่ไปกับน้องตั้งแต่แรก ปล่อยให้ไปคนเดียวทำไม” ธัชชาติเอ่ยถามเสียงเย็น
“ก็วันปกติน้องอยู่กับผมตลอดไม่ได้ไปไหนเลย วันหยุดเธอขอออกไปเจอเพื่อนบ้าง ผมก็ไม่อยากขัดใจ เดี๋ยวจะหาว่าผมบังคับเกินไป”
“งั้นแกก็รีบโทรตามเลย ก่อนที่แม่แกจะโกรธเอา รายนั้นยิ่งอยากเจอลูกสะใภ้อยู่ด้วย”
คลังแสงต่อสายหาแฟนสาวอยู่นานแต่กลับติดต่อไม่ได้ จังหวะนั้นเองไม้กล้าโทรแทรกเข้ามาพอดี เขาจึงเลือกกดรับสายเพื่อนก่อน
“ว่าไงไอ้ไม้”
(ไอ้แสงไอ้ห่า มึงยังอยู่ดียังไม่ตายใช่มั้ยวะ) ปลายสายตะโกนผ่านสายโทรศัพท์เสียงดัง แถมน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกอีก
“อะไรของมึงไอ้ไม้ จู่ๆ ก็มาแช่งกู มึงเป็นห่าอะไรวางถุงกาวลงก่อนดิ๊”
(มึงจะไม่ให้กูประสาทแดก
