‘ตะวันลอนลาลับก็อับแสง ดั่งดวงแดดับสูญไม่หวนคืน’
“เดลมาส่งพี่แล้วนะ เดลขออโหสิกรรมกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ขอให้พี่ไปสู่ภพภูมิที่ดี พี่จะเป็นพี่สาวที่เดลรักตลอดไป หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เกิดมาเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่อีกนะคะ ลาก่อนพี่มีอา”
ดอกไม้จันทน์ในมือของเดลต้าถูกวางลงพานหน้าเตาเผาศพของมีอา เดลต้ามองรูปถ่ายหน้าศพของมีอาเป็นครั้งสุดท้าย จดจำรอยยิ้มสดใสของพี่สาวผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ก่อนจะเดินลงจากเมรุไปพร้อมๆ กับคลังแสง
มีอาจากไปแล้ว ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่มีอาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของชยุตกับฮาน่าอีก เพราะทั้งสองรักและเลี้ยงดูมีอาเหมือนลูกแท้ๆ มาตั้งแต่ต้น ความผิดพลาดที่สร้างบาดแผลในใจของมีอาก็คงจะเป็นเรื่องที่คนแม่ทิ้งไปอยู่ต่างแดนกับน้องสาว ทำให้เธอฝังใจว่าแม่รัก ทั้งที่จริงตอนนั้นการดูแลคนป่วยค่อนข้างลำบาก ทำให้คนแม่รับน้องที่ป่วยออดๆ แอดๆ ไปดูแลได้เพียงคนเดียว ส่วนเรื่องที่เธอยักยอ
