ตอนที่ 8 เคลียร์
1384 Words
หลังจากวันนั้นมันพยายามโทรมาหาฉันหลายสาย แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะรับสายมัน
มันมายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องหลายครั้งฉันก็ไม่เปิด และไม่ออกไปเจอใครทั้งนั้น ฉันยังทำใจไม่ได้ เรื่องที่เจอมันหนักจนเกินใจจะรับได้จริงๆ
ฉันลางานเกือบเดือน ดีที่ตอนนี้ฉันได้เป็นหัวหน้าแล้ว จะหยุดสักเดือนก็คงไม่เป็นอะไร เพราะจ่ายงานผ่านคอมฯ และมือถือได้
Rrrrrr. เสียงมือถือของฉันดังขึ้นแต่ฉันไม่อยากจะไปหยิบมันขึ้นมาดูเลยเพราะกลัวว่าจะเป็นเบอร์ของคนที่ทำให้ฉันเจ็บอีกมันโทรมาหา ไลน์มาหาฉันทุกวัน แต่ฉันก็ไม่เคยรับ
ตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของฉันมันอ่อนแรงไปหมด อกหักครั้งแรก แม่งโคตรเจ็บเลย มันเจ็บเหมือนคนกำลังจะตาย เวลาร้องไห้ มันทั้งจุกในอก มันเหมือนคนจมน้ำหายใจไม่ออกยังไงยังงั้น
เสียงมือถือดับไป และดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉันมองดูหน้าจอ มันคือไอ้มี่เพื่อนของฉัน
“ไอ้ดรีม...มึงมาเปิดประตูให้กูก่อน”
ฉันพยุงร่างอันไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปเปิดประตู ไอ้มี่มันมาพร้อมกับไอ้เหี้ยแบงค์ แววตาของมันดูเศร้า และผอมโซไม่ต่างกับฉัน
“ดรีม....” พอเจอหน้าฉันมันจะพุ่งเข้ามากอด แต่ฉันก็ผลักมันไว้ ฉันเห็นหน้ามัน ใจฉันมันก็ยิ่งเจ็บเข้าไปอีก
“มึงมาทำไมออกไป...กูไม่อยากเจอหน้ามึง กูยังไม่พร้อม” น้ำตาของฉันไหลมาอีกครั้ง
“แบงค์มึงกลับไปก่อนเดี๋ยวกูคุยกับมันเอง”
“เออ...กูฝากด้วย” มันพูดกับไอ้มี่ และหันหลังเดินคอตกกลับไป แล้วไอ้มี่ก็ประคองร่างฉันที่ไร้เรี่ยวแรงเข้ามาในห้อง
“มึงแดกข้าวบ้างหรือเปล่าเนี่ย ทำไมโทรมขนาดนี้วะ?”
“กูไม่ไหวแล้วว่ะ!!! ไอ้มี่ ฮือๆๆๆๆ กูโคตรเจ็บ” ฉันทิ้งตัวลงไปที่โซฟา
“อืม....มันเป็นห่วงมึงบอกให้กูมาดูมึงเนี่ย!”
“มันทรยศความรักของกู ฮือๆ” เธอพูดพร้อมกับก้มหน้าร้องไห้
“กูเลือกคนผิดใช่ไหมไอ้มี่ ฮือๆๆๆ” ฉันพูดพร้อมโผเข้าไปกอดไอ้มี่ไว้แน่น มันก็ลูบหลังฉันเบาๆ
“เหี้ยเอ้ย!!! จะแต่งงานกันอยู่แล้วเชียว ยังเสือกมีมารมาผจญ มันบอกกูว่ามันโดนมอมเหล้า และผู้หญิงคนนั้นก็เข้าไปหามัน คนอย่า
งมันเนี่ยนะ? กูไม่อยากจะเชื่อมันเลยว่ะไอ้มี่ ตบมือข้างเดียวมันจะดังเหรอวะ?”
“มันรักมึงมากนะไอ้ดรีม....มันเล่าให้กูฟังว่ามันโดนผู้หญิงคนนั้นจับจริงๆ”
“แล้วมันยังไงล่ะ? เขากำลังจะมีลูกด้วยกัน มึงจะให้กูทำไง? ให้กูไปอยู่ส่วนไหนในชีวิตมัน?”
“กูเข้าใจมึง เรื่องนี้มันเกินกว่าผู้หญิงจะรับได้อยู่แล้ว ไอ้เอ็มมันก็ทำกับกูแบบนี้ แต่กูพยายามไม่คิดถึงมัน คนเราแม่งจะไม่ใช่คู่กันมันก็งี้แหละว่ะ มึงหาเอาใหม่ มึงทั้งสาวทั้งสวยหาใหม่ไม่ยากอยู่แล้ว”
“ไอ้มี่...ไปแดกเหล้าย้อมใจเป็นเพื่อนกูหน่อย”
ฉันพยายามปรับอารมณ์ และพยายามลืม โดยชวนเพื่อนรักมานั่งร้านเหล้าเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
มองไปรอบๆ ก็เจอกับผู้ชายหลายคนที่ส่งสายตาสนใจในตัวฉัน
แต่...มันก็ยังไม่ใช่ฉันทำใจไม่ได้ และก็ไม่สามารถเปิดรับใครได้จริงๆ
ตอนนี้ฉันดื่มหนักและดื่มเก่งขึ้น และก็ยังออกไปเที่ยวกับไอ้มี่ทุกคืน
“ไอ้ดรีม 8 นาฬิกา” ฉันมองไปตามองศาที่ไอ้มี่มันบอก เจอเข้ากับผู้ชายทรงแบดบอยลุกคล้ายๆ กับแฟนเก่า ไอ้มี่มันคงคิดว่าฉันจะคลิก แต่ไม่ฉันรู้สึกเฉยๆ เหมือนหัวใจมันด้านชาไปหมด
“มึงไม่สนหน่อยเหรอวะ?”
“ไม่ว่ะ...ตอนนี้ใจกูมันยังไม่เปิดรับใคร”
ฉันไม่คิดจะมองใครแต่เพื่อนตัวดีก็ยังจะเสิร์ฟมาไม่หยุด
“เออ...ไอ้ดรีม มึงเจอพี่หมอแดนบ้างหรือเปล่าวะ?”
“ไม่เคยเจอเลย”
“มึงอยากเจอไหมล่ะ?” ไอ้มี่มันยิ้มกริ่มและมองเข้ามาในตาของฉัน และพูดอย่างมีความหวัง
“ถ้ามึงอยากเจอมึงก็ไปโรงพยาบาลของเขาดิ”
“ไปทำเชี้ยไร กูไม่ได้ป่วย”
“แกล้งป่วยแล้วไปหาเขาดิ”
“มึงจะบ้าเหรอ?”
“กูได้ข่าวว่าเขายังไม่ได้แต่งงานนะมึง”
ฉันคิดถึงหน้าพี่หมอแดนขึ้นมาถ้าฉันเลือกเขา ก็คงไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้ แต่การที่อกหักแล้วกลับไปหาเขา เอาเขามาดามใจตอนนี้ มันก็คงจะไม่ดีแน่ มันไม่แฟร์กับพี่หมอแดนสักเท่าไร คิดแล้วก็รู้สึกแย่ว่ะ!
3 เดือนต่อมา
ตอนนี้ฉันพอจะทำใจได้แล้ว เลยไลน์ไปหาแบงค์บอกให้มันมาถอนเงินที่ฝากด้วยกันออกมา และก็ต่างโทรบอกพ่อกับแม่ของทั้งสองฝ่ายว่าเราเลิกกันแล้ว งานแต่งงานระหว่างเราสองคนจะไม่เกิดขึ้น พ่อแม่ฉันและพ่อแม่ของมันก็ต่างตกใจ เพราะการ์ดงานแต่งเราก็ส่งพิมพ์กันแล้ว
ไอ้แบงค์มันโอนเงินจ่ายค่าการ์ดงานแต่งไป แต่ก็ไม่มีใครไปรับการ์ดมาทั้งนั้น
“ดรีมกูรักมึงนะ กูขอโทษ” ในขณะที่นั่งรอคิวอยู่ในธนาคาร มันเดินมานั่งข้างๆ กับฉัน แล้วพยายามจะพูดกับฉัน แต่ฉันก็เอาแต่เงียบ ไม่อยากมองหน้าและไม่อยากได้ยินเสียงมัน
“เรื่องเมย์ กูไม่ได้อะไรกับมันกูรับผิดชอบแค่ลูกเท่านั้น กูอยากกลับไปเป็นเหมือนเดินกับมึงนะดรีม แต่มันก็เหมือนกูเห็นแก่ตัวเกินไป” ตอนนี้มันก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา แต่ฉันพยายามหันหน้าหนี
“มึงบอกกูทีสิดรีม? กูทำยังไงได้บ้างให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ให้มึงกลับมารักกูเหมือนเดิมอ่ะ ดรีม กูเจ็บนะมึง กูเจ็บไม่ต่างจากมึงเลยนะดรีม กูเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“มึงหยุดพูดเถอะ!!! มันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมกูเจ็บกว่ามึงหลายเท่า กูไม่มีใครแต่มึงยังมีคนที่รักมึง มึงยังมีลูกของมึง
“แต่กู....” ตอนนี้ฉันปาดน้ำตาออก ไม่อยากพูดอะไรต่อ ยิ่งพูดมันยิ่งจุกและน้ำตามันจะไหลออกมาซะดื้อๆ ฉันเดินไปที่เคาน์เตอร์ของธนาคาร เพราะพนักงานเรียกคิวของฉันพอดี
หลังจากถอนเงินออกมา ฉันกับมันก็ตกลงกันว่าจะขายบ้าน และเอาป้ายไปติดประกาศขายเอาไว้โดยใส่เบอร์ของมัน ฉันให้มันจัดการขายได้แล้วก็โอนเงินมา เพราะไม่อยากจะยุ่งอะไรกับมันไปมากกว่านี้แล้ว
“ดรีม...”
หลังจากที่เดินออกมาจากธนาคารฉันก็รีบเดินมาที่รถ และมันก็ตามมาและเรียกฉันเอาไว้
จะเรียกทำไมนักหนาวะแม่งคนยิ่งอยากจะลืม ไม่อยากเห็นหน้าอยู่
“จะกลับเลยเหรอ?” มันมองหน้าฉันตาแดงกล่ำ
ฉันมองหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย คนตรงหน้าคือผู้ชายที่ฉันรักมาก มากที่สุดจนคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับมันไปจนแก่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
ความรักของเราทั้งคู่มันไปไม่ถึงฝั่งฝัน ยิ่งคิดแล้วยิ่งมองหน้ามันน้ำตามันก็เอ่อออกมาคลอตรงเบ้าตาซะอย่างนั้น
“ดรีม...” มันพยายามจับมือของฉัน แต่ฉันก็สะบัดมือออก นึกถึงหน้าผู้หญิงคนนั้นที่มาที่หน้าห้องวันนั้นแล้วมันโคตรแค้น เลยทำให้ไม่อยากมองหน้ามัน
ฉันรีบเปิดประตูและขึ้นรถ รีบสตาร์ทออกไปจากตรงนั้นทันที
- Writer
