เวลาผ่านล่วงเลยไปจนถึงตอนเย็น นิ่มที่นอนเล่นอยู่ในห้องเงียบๆ ก็ต้องลุกขึ้นนั่งแล้วเดินมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู คนรับใช้ที่อยู่ด้านหลังของประตูทำให้เธอยิ้มกว้างเพราะคือคนที่ตัวเองตบไปเมื่อตอนกลางวัน
“มีอะไร”
“กินข้าว”
“มีอะไร” นิ่มถามย้ำคำเดิมเมื่อได้คำตอบที่ตัวเองไม่ค่อยพอใจนัก
“ก็บอกกินข้าวไง”
“มีอะไร”
คราวนี้น้ำเสียงกดลงต่ำจนฟังดูเย็นชาทำให้คนที่ถูกถามต้องชะงักเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้ายังจำฝังใจอยู่ คนรับใช้เลยต้องตอบอีกครั้ง
“คะ...คือคุณท่านกับคุณผู้หญิงใช้มาเชิญคุณหนูนิ่มไปร่วมโต๊ะอาหารค่ะ”
แปะ! แปะ!
มือเล็กของนิ่มตบลงบนใบหน้าผู้หญิงตรงหน้าเบาๆ แล้วโน้มตัวไปกระซิบข้างหูของเธอ
“หึ! เป็นหมาที่เจ้านายเลี้ยงเชื่องจริงๆ ความจริงก็ไม่ชอบลงมือลงไม้กับใครที่อ่อนแอกว่าหรอกนะ แต่ถ้ามันจะทำให้รู้จักเคารพเจ้าของมากขึ้นมันก็น่าสั่งสอนให้ดี”
คนที่ฟังได้แต่ตัวสั่นและกำมือเข้าหากั
