คืนนั้นจึงมีเรื่องมากมายให้ดาหลาต้องเก็บเอามาครุ่นคิดทั้งน้ำตา อดไม่ได้ที่จะโยงใยว่าอาการบึ้งตึงของพ่อเลี้ยงที่แสดงออกกับเธอ อาจเป็นเพราะผู้หญิงที่ชื่อ ‘ราตรี’ คนนั้น
อีกพักใหญ่ๆที่คนทั้งสองแอบนอนฟังเสียงระบายลมหายใจของกันและกัน เสียงพลิกตัวเบาๆและพยายามห่อตัวคุดคู้ของดาหลา ทำให้พ่อเลี้ยงเอ่ยถามขึ้นเบาๆว่า
“เป็นอะไร”
“หนาวค่ะ”
หญิงสาวตอบไปตามตรง ได้ยินดังนั้นพ่อเลี้ยงจึงคว้าผ้าห่มที่วางอยู่ตรงขอบเตียงด้านที่เขานอน เอามาวางไว้ข้างๆร่างคุดคู้ของเธอ
หญิงสาวอยากจะตอบออกไปว่าที่เธอต้องการนั้นไม่ใช่ผ้าห่ม แต่เป็นความอบอุ่นจากร่างกายของเขาตะหาก แต่พ่อเลี้ยงก็ไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของเธออย่างที่ควรจะเป็น
หลังจากคว้าผ้าห่มมาให้ พ่อเลี้ยงก็ยังคงนอนหันหลังให้เธอตามเดิม ทั้งที่ดาหลาอยากกอดเขาใจจะขาด อยากแกล้งเอานิ้วเรียวไล้ลูบไปตามแผ่นหลังกำยำ อยากสะกิดเขามาถามว่าเหตุอันใดเขาจึงบึ้งตึงใส่เธอเช
