เธอก้าวตามเขาไป เจมใช้มือแหวกกกิ่งไม้ที่ค้อมลงมาขวางเส้นทางข้างหน้า ความมืดและความชื้นเย็นของผืนป่า กำลังคืบคานเข้ามาพร้อมๆกัน
“เจมส์...ดูนั่นสิ”
อัญชันชี้ชวนให้ดูกระท่อมร้าง แทรกตัวอยู่ระหว่างกอไผ่หนาทึบ
“คิดเสียว่าคืนนี้เรามีที่นอนแล้วหละคุณนาย…นึกเสียว่ามาเที่ยวรีสอร์ตกลางป่าก็แล้วกัน”
เจมส์ยังมีอารมณ์ขัน ทั้งที่อัญชันรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
“แน่ใจนะเจมส์...ว่าคืนนี้เราจะนอนที่นี่”
“ผมเชื่อว่าเราเข้ามาลึกพอที่จะไม่มีใครตามมาถึง” เขาให้ความเชื่อมั่น
“แต่...” คุณนายทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ
“กลัวหรือครับ”
“ฉันเพียงแค่เป็นกังวล...ว่าเราจะผ่านค่ำคืนที่ทั้งมืดและหนาวไปได้ยังไง”
“อย่ากลัวครับ…ผมมีไฟ”
กล่าวพลางควักกระเป๋ากางเกง ล้วงเอาไฟแชคและไฟฉายอันเล็กที่ไม่ลืมหยิบออกมาจากรถ
แต่พอเห็นใบหน้าท
