สายชล...
"อุ๊บ อ๊วก อ๊วก อ๊วก" ฉันนั่งกอดกระเป๋าเสื้อผ้าอาเจียนอยู่ตรงหลังป้ายรถเมล์จนหมดแรงที่จะยืน ฉันลุกขึ้นไม่ไหวแล้วจริงๆ มันไมมีแรงเลยฉันเป็นอะไร เพราะฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ฉันขยับตัวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ก่อนจะมองไปรอบๆ บริเวณที่มันมืดไร้ผู้คนเดินผ่านไปนานๆ ทีถึงจะมีรถสักคันขับผ่าน ฉันไม่รู้จะไปทางไหนฉันตัดสินใจโทรหาไฟเพราะตอนนี้ฉันไม่รู้จะไปไหนจะไปหายายที่โรงพยาบาลก็กลัวยายจะตกใจที่ฉันมาเอาป่านนี้
ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะโทรไปหาเขาหรือเปล่าแต่เขาก็เป็นเพียงคนเดียวที่ฉันอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยถึงแม้เขาจะใจร้ายกับฉันทั้งคำพูดและการกระทำก็ตาม ฟังดูมันอาจจะดูย้อนแย้งเกินไปแต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เวลาที่อยู่กับเขาถึงมันจะเจ็บปวดทรมานก็ตาม
"ไฟ" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจที่เขารับสายฉันทั้งที่รู้ว่าเขาห้ามไม่ให้ฉันโทรไปหานอกจากเขาจะโทรมาหาเองเพราะเขากลัวจะมีคนรู้เรื่องของฉันกับเขา
"เ
