สายชล...
ฉันเดินออกจากบ้านจนมาถึงโรงพยาบาลโดยที่ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาได้ยังไงซึ่งระยะทางมันไม่ใช่ใกล้ๆ เลยสักนิดแต่ฉันก็เดินมาถึงจนได้พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าที่พอจะเก็บได้ ฉันเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยรวมที่มีคนไข้อีกหลายสิบชีวิตนอนรอความหวังว่าตัวเองจะหายจากโรคที่เป็น ฉันเดินมายืนอยู่ข้างๆ เตียงของยายยืนมองยายที่ยังหลับอยู่ใบหน้าของท่านซูบผอมลงมากเนื่องจากทานอะไรไม่ค่อยจะได้ฉันหวังว่าถ้ายายได้รับการผ่าตัดอาการของยายคงจะดีขึ้นฉันภาวนาขอให้เป็นอย่างนั้น ฉันรู้สึกเพลียก็เลยฟุบหลับลงข้างๆ เพราะห้องที่ยายนอนมันไม่ใช่ห้องพิเศษทำให้ไม่มีที่นอนสำหรับญาติถ้าจะมานอนเฝ้าก็ต้องฟุบหลับเอาแล้วฉันก็ฝัน ฝันเห็นแม่ของฉันท่านมาหาฉันใบหน้าของแม่ยังงดงามอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
"ชล....."
"แม่จ๋าชลคิดถึงแม่ ฮือออ" ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่ด้วยความรักและคิดถึงจับใจ
"แม่ก็คิดถึงชลลูก" เราสองคนนั่งพูดคุยกันอย่างม
