ไม่รู้เลยว่าเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่เเล้ว มีเพียงเสียงร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวดังระงมไปทั่วห้องมืด มีเพียงเเค่เเสงไฟสลัวๆ จากหลอดตะเกียบสาดเข้ามาที่พอจะทำให้มองออกว่าใครเป็นใครบ้าง
โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ที่ตัวของอินทัชเเล้ว มันถูกซ่อนไว้ในห้องน้ำ เพราะถ้ามีคนมาค้นตัวเขาเเล้วเจอมัน อินทัชอาจจะซวยได้ เเละคนพวกนี้ได้ย้ายคนในห้องนี้ไปที่อื่นเเน่ เเละมันจะทำให้ดินเเดนตามหาเขาไม่เจออย่างเเน่นอน
ความกลัวเเสดงออกผ่านเเววตาของอินทัช เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องเเล้วข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ให้หวั่น เพราะถ้าเขากลัวไปมากกว่านี้อินทัชจะไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้
เขาช่วยได้เท่าที่ช่วย เเละถ้าวันนี้เขาจะไม่ได้เจอดินเเดนอีกต่อไป ..เขาก็ยินดี
เรื่องของวิรินที่เกิดขึ้น มันได้สร้างปีศาจในใจของเขาเอาไว้ ถ้าเรื่องนี้ได้รับการเเก้ไขให้ถูกต้อง จิตใจที่หม่นหมองของดินเเดนก็อาจจะเเจ่มใสขึ้นมาได้บ้างในความคิดของอินทัช
เขาหวัง
