เช้าของอีกวันที่อินทัชยังคงนอนหลับใหลอยู่บนเตียง จนเหมือนร่างกายจะเริ่มปะท้วงอาการขาดน้ำ เขาถึงค่อยๆ ลืมตาเเล้วมองเพดานค้างอยู่อย่างนั้นหลายวินาทีกว่าที่จะปรับโฟกัสได้
"อือ" อินทัชส่งเสียงในลำคอเบาๆ
ดินเเดนที่นั่งดูข่าวในมือถืออยู่ผุดลุกขึ้นไปดูคนบนเตียงอย่างรวดเร็ว
ปลายนิ้วเรียวสัมผัสที่เเก้มใสที่เริ่มกลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง หลังจากที่ได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มหนึ่งวันเต็ม
"น้ำ.."
ดินเเดนรับคำทันที ก่อนจะหันไปรินน้ำอุ่นใส่เเก้ว พลางหันมาปรับเตียงผู้เตียงเเล้วประคองอินทัชให้ดื่มน้ำเเก้กระหาย
"ดีขึ้นไหม"
เมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ คนตัวเล็กก็หลั่งน้ำตาออกมาเมื่อเห็นหน้าดินเเดน
"เป็นอะไรไป" เจ้าของเรียวคิ้วเข้มขมวดคิ้วเข้าหากัน พลางปาดน้ำตาบนเเก้มใสเบาๆ
"ฮึ่ก"อินทัชโผเข้ากอดดินเเดนเอาไว้เเน่น ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา ไหล่สั่นสะท้านไปตามเเรงสะอื้น
เขากำลังร่ำไห้ให้กับฝันร้าย.. ฝันร้า
