พ่อมดไคทัสมองใบหน้ามอมแมมของเด็กหนุ่มแล้วส่ายหน้า
“ข้าไม่เคยมีคนรับใช้ และข้าคิดว่าข้าไม่จำเป็นต้องมีด้วย”
“ได้โปรดเถิดท่านผู้วิเศษ ข้าไม่เอาค่าจ้างไม่เอาเงินทองจากท่าน ขอแค่อาหารสามมื้อก็พอ ข้ายินดีรับใช้ท่านทุกอย่างตามที่ท่านสั่ง”
เจมส์ลงทุนคุกเข่าอ้อนวอน ทำเอาพ่อมดหนุ่มเหนื่อยใจ เกิดมาเป็นพ่อมดก็นานหลายปีไม่เคยคิดหาคนรับใช้มาช่วยทำงานเลย ปกติเวทมนตร์ที่มีก็บันดาลทุกสิ่งได้ตามใจนึกแล้ว ไม่ต้องให้ใครมารองมือรองเท้า เขาช่วยเจ้าเด็กนี่มาเป็นภาระหรืออย่างไร
“ข้าไม่รับ ข้าจะส่งเจ้าไปที่ไหนสักที่” พ่อมดหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธ
“โถ่ท่านผู้วิเศษ ได้โปรดเถอะ ข้าขอร้อง ข้าไม่มีที่ไปแล้ว ได้โปรดรับข้าเป็นคนรับใช้ด้วยเถิด” เจมส์ขยับมากอดขาอ้อนวอนเขา
“เจ้าช่างดื้อด้านเสียจริง อยากเป็นมากหรือข้ารับใช้ของข้า”
“อยากครับ ข้าอยากรับใช้ท่านผู้วิเศษ ข้าอยากเรียนเวทมนตร์กับท่านด้วย”
“ที่แท้เจ้าก็อยากเ
