“ยั่วพี่อยู่ไม่ใช่เหรอ จะสนองให้สักทีสองที เผื่อจะหาย”
“หยาบคายร้ายกาจ” นิ่มอนงค์หน้าแดงไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงๆ แบบนี้
“ตรงไหนที่ว่าหยาบคายร้ายกาจ แม่คนช่างยั่ว” พฤกษ์กระชากผ้าเช็ดตัวที่หลุดอยู่ใต้ร่างเธอทิ้งไปข้างเตียง
“ยั่วขึ้นด้วยเหรอคะ” เธอย่นจมูกโอบรอบคอเขาไว้ ไม่ได้หวั่นเกรงสายตาดุปนกระหายของเขาสักนิด
“ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูน มีผู้หญิงมายั่วก็เกิดอารมณ์ทั้งนั้นละ ดีเสียอีกไม่ต้องไปหาผู้หญิงที่ไหนแก้ขัด พันธะก็ไม่มี”
“งั้นปล่อยเลย นิ่มจะทาโลชั่นต่อ ถ้าพฤกษ์ไม่ทาให้ก็อย่ามายุ่ง กับผู้หญิงอื่นก็มีอารมณ์งั้นเหรอ ลามกบ้ากาม” คำตอบของเขาทำให้เธอโมโห
..คนอะไรกลายเป็นคนปากร้ายไปได้ ไม่น่าเชื่อ แถมถ้ามีผู้หญิงอื่นมายั่ว เขาก็จะทำแบบนี้ ไม่รู้จักยับยั้งช่างใจ ไม่มีความอดทนเสียเลย น่าน้อยใจนัก
“ไม่ปล่อย โลชั่นเลิกทาได้แล้ว แล้วพี่ก็ไม่คิดจะทาให้ด้วย จะให้พี่จูบผิวเธอหรือดูดโลชั่นเข้าปากกันเ
