นิ่มอนงค์ผ่อนลมหายใจออกมาหนักหน่วง เธอรู้สึกสบายที่เขาคอยนวดเฟ้นและจัดการกับทรวงอกคัดๆ ของเธอให้ทุกวัน แต่ความรู้สึกวาบหวามแปลกๆ นี่สิทำให้เธอไม่อยากให้เขาสัมผัสอยู่ตรงนั้นนานๆ
และวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง เป็นวันที่นิ่มอนงค์จะต้องเปิดตา มีเพื่อนๆ ของพฤกษ์ ญาติผู้ใหญ่ ทั้งนงนภัส ปรีชาวัฒน์หรือแม้แต่ศิริวรรณที่ปลีกตัวจากการปฏิบัติธรรมมาคอยให้กำลังใจ
“คุณนิ่มค่อยๆ ลืมตานะครับ แรกๆ อาจจะแสบตานิดนึง ไม่ต้องรีบนะครับ ต้องให้สายตาชินกับแสงก่อน” คุณหมอที่ผ่าตัดนิ่มอนงค์ค่อยๆ บอกเสียงเรียบ
นิ่มอนงค์กะพริบตาซ้ำๆ หลายครั้งก่อนที่จะหยุดนิ่ง
“นิ่มมองเห็นพี่ไหมครับ” พฤกษ์เอ่ยถามเมื่อเห็นภรรยานิ่งเงียบไป เธอไม่กวาดสายตามองใครเลย
“นิ่มมองไม่เห็นค่ะ” เสียงหวานใสตอบกลับมาอย่างสั่นเครือ ทำให้ทุกคนในห้องเงียบงันไปพร้อมๆ กัน
พฤกษ์ไม่พูดอะไรสักคำ เขาดึงร่างเธอมากอดแนบอก รู้สึกตัวชาวูบอกข้างซ้ายเจ็บแปลบเพ
