คิดจะให้สามีทำอาหารให้กินอยู่ก้นครัว ใช้สมองส่วนไหนคิดจ๊ะ”
“ไม่จริง พี่พฤกษ์ไม่เคยรำคาญฉัน”
“จริงสิคะ ไม่งั้นพี่จะรู้ได้ยังไงว่าพฤกษ์ต้องคอยทำอาหารให้น้องนิ่มล่ะคะ ทั้งๆ ที่เขาทั้งเบื่อและรำคาญ เขาต้องทำงานทำการนะคะ ไม่ใช่มานั่งเฝ้าเมียพิการตาบอดท้องโย้อยู่กับบ้าน”
“ไม่จริง เธอโกหก” นิ่มอนงค์ตัวสั่น ปากสั่น มือกำเข้าหากันจนชื้นเหงื่อ เธอเริ่มไขว้เขว เพราะเรื่องที่พฤกษ์ทำอาหารให้เธอทานมีแค่คนในบ้านที่รู้ เขาเอาใจเธอ เก็บตัวอยู่กับเธอแทบจะตลอด แล้วเดือนประดับรู้ได้ยังไง ถ้าคนในบ้านไม่พูดและคนที่พูดก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน หล่อนเป็นเพื่อนของสามีเธอ หรือเขาจะพูดเรื่องน่าเบื่อที่ต้องดูแลเธอให้เพื่อนของเขาฟัง
“จริงสิคะ นี่พฤกษ์ก็ไปทำธุระในเมือง รู้ไหมเอ่ยเขาไปทำอะไร”
“ไม่อยากรู้”
“ไม่อยากรู้ก็จะบอก เขาไปหาสาวๆ ในเมือง ไปปลดปล่อยมั้งจ๊ะ อยู่กับคนตาบอดน่ารำคาญจะตาย จะขี้จะเยี่ยว จะเดินจะนั่งก็ต้
