พุฒมองหญิงสาวกินอาหารฝีมือของตนเองด้วยความพอใจ เขาเดินไปนั่งลงตรงกันข้ามเธอ หญิงสาวเหลือบตาขึ้นมองหน้าเขาแวบหนึ่ง เธอเคี้ยวและกลืนอาหารลงท้อง ก่อนจะทักท้วงเขาว่า
“เสื้อผ้าของบอสไปไหนคะ”
“ซักตากอยู่”
“น่าจะนุ่งผ้าเช็ดตัวสักผืนก็ยังดี”
“มีคนใจร้ายไม่ยอมให้ยืมผ้าเช็ดตัว”
คนใจร้ายที่เขากล่าวถึงมองค้อนอย่างหมั่นไส้ แต้มรักวางช้อนส้อมลงแล้วทำท่าว่าจะลุกขึ้น แต่พุฒจับบ่าบอบบางกดไว้เสียก่อน
“จะไปไหนครับ”
“แต้มจะไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้บอสค่ะ”
“กินให้หมดก่อนแล้วค่อยไปเอา ผมใส่แค่นี้ก็ได้ ไม่มีปัญหา”
ใช่สิ...เขาไม่มีปัญหา เพราะเขาหน้าด้าน แต่เธอมีปัญหา เพราะไม่อยากมอง มันไม่ได้อุจาดตา แต่มันชวนใจสั่น
“กินซะ” แต่พอเขาบอกพร้อมพยักพเยิดให้กินผัดมาม่าในจาน แต้มรักก็ยอมเป็นเด็กดีว่าง่าย จับช้อนส้อมขึ้นมากินต่อ เวลานั่งแบบนี้เธอมองไม่เห็นอะไรของเขาหรอก มันยังพอทนได้อยู่ กินเสร็จแล้ว เธอค่อยไปเอาผ้
