เฟยเย่หันมามองอันถงและส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของนางและหันมาทางท่านอ๋อง แต่ยามนี้นางไม่อยากมีเรื่องจึงเลือกจะเดินออกไป
ฝานป๋ายเดินตามนางกลับออกไปทันทีเมื่อท่านอ๋องเห็นว่าเฟยเย่เดินออกไปแล้วจึงรีบตามออกไป
“จัดการตามคำสั่ง หากไม่มีเรื่องใดจำเป็นอย่าให้นางเข้าใกล้ห้องของไท่เฟย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ตำหนักท่านอ๋อง
“เฟยเฟยรอข้าก่อนสิ”
“ท่านอ๋อง คุยกันที่ห้องทรงอักษรเถิดเพคะ”
“ได้สิ”
พวกเขาพากันเข้าไปที่ห้องทรงอักษรชั้นล่าง จางหย่งทำหน้าที่ยกชามาให้พวกเขาทั้งสามเพราะในยามนี้อาจิงและแม่นมต่างก็ยังอยู่ที่จวนสกุลหลิน
“เฟยเฟย เจ้าจะพูดเรื่องใดกันแน่”
“หยงไท่เฟยถูกพิษม่านถัวหลัวเพคะ”
“พิษนั่น เหมือนกับที่…เจ้าจะบอกว่าครั้งนี้ก็เป็นฝีมือของอันถงงั้นหรือ”
“ใช่เพคะแต่สาเหตุนั้น หม่อมฉันยังไม่ทราบ”
“ไม่ยากเลย นางก็ตะโกนบอกทุกคนอยู่ตอนที่เจ้าเข้ามา”
“พระองค์ทรงหมายถึง ใส่ร้ายหม่อมฉันงั้นหรือเพคะ”
