“ท่านอ๋องเพคะ หากว่าพระองค์ไม่หยุดตรัสเช่นนี้ หม่อมฉันจะทนไม่ไหวเอานะเพคะ”
“ทนไม่ไหวแล้วเจ้าจะทำอะไรกับข้างั้นหรือพระชายา เอาละพันแผลเสร็จแล้ว”
เฟยเย่ดึงปกเสื้อเขาเข้ามาพร้อมกับจูบเขาอีกครั้ง ท่านอ๋องเองก็ตอบรับทันควันเช่นกันมีหรือเขาจะยอมปล่อยโอกาสดี ๆ เช่นนี้ไป เฟยเย่ครางในลำคออย่างพอใจพร้อมกับดึงตัวออกมาจนเขานึกตกใจ
“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทำแผลให้นะเพคะ หม่อมฉันขอตัวไปดูอาการของอาจิงและแม่นมลี่ก่อนนะเพคะ”
“เจ้า!!….เจ้านี่….หลินเฟยลี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ”
เฟยเย่หันมายิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่เขาอยากเห็นมาตลอดหลายวันมานี้ ในที่สุดรอยยิ้มนั่นก็ถูกส่งมาให้เขาอย่างเต็มใจเสียที แม้ว่าจะได้มาอย่างยากเย็นเพียงใดก็คุ้มค่า
ในตอนนี้เหลือเพียงสืบเรื่องเส้นทางการเงินที่หายไปจากตำหนักและเอาผิดผู้ยักยอกเงินเพื่อให้คนที่ทำผิดรับผิดชอบ
“ได้เวลาเก็บกวาดแล้ว”
ห้องพักอาจิง
“พระชายาเพคะ พวกหม่อมฉันไม่เป็นอ
