“พี่ต้องมีธุระด้วยเหรอถึงจะเข้าห้องของเธอได้” น้ำเสียงของเขาทำให้เธอนิ่งอึ้งไป เหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ดีเลยไม่อยากเถียงด้วย
“ขอบัวแต่งตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวมาคุยด้วย อุ๊ย! พี่หมอ” พิมพ์บงกชอุทานเมื่อถูกอ้อมแขนของเขาสวมกอดเอาไว้จากทางเบื้องหลัง
“ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวอะไรทั้งนั้น” เขาจับเธออุ้มไปที่เตียงนอนกว้าง พิมพ์บงกชตกใจถอยหนีเมื่อเขาตามมาทาบทับเธอบนเตียงด้วยกัน
“ทะ... ทำไมคะ” พิมพ์บงกชเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ให้เธอเตรียมใจมาสักระยะหนึ่งแล้ว เราก็ควรที่จะทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบไม่ใช่เหรอ”
“คะ?” พิมพ์บงกชยังงุนงงกับประโยคของเขา จวบจนจุมพิตแรกในชีวิตสาวถูกเขาขโมยไปนั่นแหละ เธอกะพริบตาปริบๆ ไม่ได้คิดที่จะขัดขืนแค่รู้สึกว่าไม่ทันได้ตั้งตัวเท่านั้นเอง
ธามจูบริมฝีปากน้อยสั่นระริกนั่นอีกครั้ง ในขณะที่บดเบียดทาบทับเข้าหากักเธอเอาไว้ใต้ร่าง ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่ห่อหุ้มร่าง
