ฮานะ... Part
“ฉันขอโทษ ฮานะฉันขอโทษ ฟื้นขึ้นมาเถอะฉันไม่อยากเห็นเธอนอนนิ่งแบบนี้เลย...” ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาแต่ยังลืมตาไม่ขึ้น รู้สึกเหมือนมีใครมาจับมือฉันแล้วพูดว่าขอโทษ ที่สำคัญเสียงของเขาเหมือนคนที่ร้องไห้ด้วย หรือจะเป็นเสี่ยฟร๊อง??
“เสี่ยคะ” ฉันพยายามลืมตาขึ้น รู้สึกว่าเสี่ยปล่อยมือฉันแล้ว พอลืมตาขึ้นมาก็ไม่เจอใคร มองไปตรงประตูมันเหมือนมีคนเพิ่งออกไป ใครกันนะ ฉันได้แต่คิดในใจ สักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
แกร็ก~~
“ฮานะ!!! แกฟื้นแล้ว” ปิ่นมันเดินมาหาฉันยิ้มหน้าบานเลย
“เมื่อกี้เสี่ยฟร๊องเข้ามาหรือเปล่าปิ่น”
“ไม่นะ เสี่ยไปจัดการคนที่ยิงแก เดี๋ยวฉันโทรบอกเสี่ยกับแม่แกก่อน”
“แม่ฉันรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“อื้อ แกหลับไปเกือบอาทิตย์เลยรู้ตัวไหม”
“จริงเหรอ” ฉันทำหน้าตกใจ นี่ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ ระหว่างนั้นปิ่นมันโทรบอกทุกคน พอโทรเสร็จก็เดินนั่งลงข้าง ๆ เตียงฉัน
“แกรู้ไหมเสี่ยฟร๊องเป
