"ฮึก..." เธอวิ่งร้องไห้ลงมาจากชั้นสองโซนวีไอพีของไนต์คลับ แม้ผู้คนมากมายกำลังมองมายังเธออย่างให้ความสนใจ ทว่านาทีนี้ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว ความอ่อนแอของเธอที่เก็บไว้ได้ปะทุออกมากลายเป็นบ่อน้ำตา
ตอนนี้ความจริงที่เพิ่งรับรู้ไม่ต่างอะไรจากมีดเล่มหนึ่งที่กรีดลงกลางหัวใจจนรู้สึกปวดหนึบ แม็กซ์เวลล์รู้ทั้งรู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ทว่าเขาก็ยังเลือกจะโกหก แสร้งมองเธอเป็นณัชชา ทั้งที่เป็นใครนั้นเขาเองรู้อยู่แก่ใจ
เขามัน...คนเห็นแก่ตัว
หมับ
ชายหนุ่มวิ่งตามมาคว้าแขนณิชาเอาไว้ สายตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยคราบน้ำตาแทนที่จะเป็น...รอยยิ้มสดใส
"ปะ...ปล่อย"
"คุยกันก่อน"
"ฮึก...มีอะไรต้องคุยกันอีก"
"กลับไปคุยกันที่บ้าน"
"ไม่ไป!" เธอพูดแล้วพยายามแกะมือของเขาที่พันธนาการแขนตนเองเอาไว้ออก นอกจากเขาจะไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังใช้มืออีกข้างรวบมือข้างนั้นเธอไว้
"มีอะไรก็กลับไปคุยกันที่บ้าน"
"บ้านเหรอ
