"อร่อยจัง ไม่ยักรู้ว่านายทำอาหารอร่อยขนาดนี้"
แม็กซ์เวลล์ทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนณิชาเอ่ยชมซึ่งๆ หน้า เขาใช้ความเงียบเป็นตัวกลบเกลื่อนความรู้สึกเขินอาย สายตาคมเข้มจ้องมองคนตัวเล็กนั่งทานข้าวต้มปลาด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม
"นายไม่กินเหรอ?"
"ไม่ละ"
"สักคำหน่อยนะ เดี๋ยวป้อน" เธอตักข้าวต้มปลาขึ้นมาเป่าให้หายร้อน จากนั้นจ่อไปยังริมฝีปากหยักของแม็กซ์เวลล์ "นะๆ นายยังไม่ได้กินอะไรเลย สักคำสองคำก็ยังดี"
"น่ารำคาญฉิบ" ปากบ่นแบบนั้น แต่ก็ยอมอ้าปากรับข้าวต้มปลาที่ณิชาตั้งใจป้อน หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้าง ดีใจที่อีกฝ่ายยอมทานข้าว วันนี้ทั้งวันเธอยังไม่เห็นเขาทานอะไรเลย นอกจากกาแฟดำแก้วเดียวและล่าสุดคือเหล้า
"เก่งมากเลย" เธอชมเขาอีกครั้ง พลางวางมือลงหัวของแม็กซ์เวลล์ด้วยความเอ็นดู ทำราวกับเขาเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง
"เพื่อนเล่นเหรอ?"
"ไม่ใช่เพื่อนเล่น แต่เป็น...ผัวต่างหาก"
"หึ เลิกเล่นแล้วกินข้าว" แม็กซ์เวลล์จับ
