เกินกว่าคำว่าบอส

เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบพื้นหินอ่อนในล็อบบี้ก้องกังวานเป็นจังหวะที่คมชัด และไม่มีใครไม่รู้ว่าเสียงนั้นหมายถึงอะไร การมาถึงของ อคิณ อัครวินทร์ ซีอีโอหนุ่มแห่ง A.C. Group บริษัทเทคโนโลยีอันดับต้นๆของประเทศ หนุ่มอายุ 34 ปี ผู้ครองใจสาวๆในวงการธุรกิจและเตียงนอน แพร หรือ แพรลดา เด็กฝึกงานปี 4 ก้มหน้าอยู่หลังเคาน์เตอร์ฝ่ายมาร์เก็ตติ้งหัวใจเต้นระรัวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้านั้นเข้าใกล้ขึ้นทุกขณะ เขาหล่อ หล่อแบบที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย สูง สมาร์ท และเงียบขรึมอย่างน่ากลัว แต่สิ่งที่ทำให้เขาเป็นที่หวาดกลัวในสายตาคนทั้งบริษัท ไม่ใช่แค่ความหล่อ แต่เป็นความเย็นชาแบบไม่มีเหตุผล และความไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา “คุณอคิณมาที่แผนกแล้ว...” รุ่นพี่กระซิบกับเธอเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก แพรพยายามทำใจนิ่ง แต่มือก็เย็นเฉียบอยู่ดี แม้เธอจะผ่านการฝึกงานมาเกือบเดือน แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเขาตรง ๆ ไม่สิ...เขาแค่เคยมองเธอผ่าน ๆ ตอนอยู่ในห้องประชุมด้วยซ้ำไป วันนี้เป็นวันแรกที่เธอต้องเข้าร่วมนำเสนอแบบจำลองโครงการใหม่ในทีมต่อหน้าผู้บริหารระดับสูง รวมถึงเขา แพรยืนอยู่หน้าจอพรีเซนเทชัน มือถือรีโมตสั่นเล็กน้อย แม้จะพยายามควบคุมตัวเองเต็มที่ เสียงเธอไม่สั่น แต่หัวใจเหมือนเต้นอยู่ในลำคอ ระหว่างที่เธออธิบายแผลนมาร์เก็ตติ้งประจำปี เขากลับก้มดูแท็บเล็ตของตัวเองเป็นระยะ ทำให้เธอเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาสนใจฟังหรือเปล่า จนกระทั่ง...ประโยคหนึ่งหลุดออกมาจากปากเขาโดยไม่เงยหน้ามองเธอ “แผนดี แต่รายละเอียดยังไม่สมเหตุสมผล ถ้าจะให้เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายมากกว่านี้ คุณควรนึกถึงความต้องการของตัวเอง ไม่ใช่แค่ตามสูตรที่เรียนมา” แพรชะงักไปชั่วขณะ เขาจำชื่อเธอไม่ได้ แต่คำวิจารณ์นั้นตรงเป้า และลึกซึ้งอย่างคาดไม่ถึง ทุกคนในห้องนิ่งไปชั่วขณะ บางคนแอบกลั้นหัวเราะ บางคนแอบเหลือบมองเธอด้วยความเวทนา แพรพยักหน้าเบา ๆ แล้วตอบกลับด้วยเสียงที่มั่นคงขึ้น “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ...หนูจะกลับไปปรับแบบอีกครั้งค่ะ” แม้จะรู้ว่าเขาอาจลืมหน้าเธอในวันถัดไปด้วยซ้ำ แต่แพรก็ตัดสินใจแล้วว่าจะใช้โอกาสนี้พิสูจน์ตัวเอง หลังจากประชุมจบ เธอเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกอัดแน่น “ทำไมเขาต้องพูดแบบนั้น...ต่อหน้าคนอื่นด้วย” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ ขณะเปิดแฟ้มงานทบทวนสิ่งที่เขาติ แต่เธอไม่รู้เลยว่า... หลังจากที่ทุกคนออกจากห้องประชุมไปหมดแล้ว ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มยังนั่งอยู่ นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงวันแรกที่เธอก้าวเข้ามาในบริษัทเขา เสียงส้นเท้าคู่เล็กกระทบพื้นห้องกระจกใส ดึงดูดสายตาของชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนพิงกระจกในห้องทำงานส่วนตัว เขาเฝ้ามองผ่านกระจกฝ้าอันบางเบาที่เชื่อมต่อกับโถงด้านนอก เด็กฝึกงานคนใหม่… เขาจำได้ว่าเธอเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มประวัติในมือ ท่าทางก้มหน้าเรียบร้อย แต่แววตากลับซ่อนความแน่วแน่ไว้ลึก ๆ เขาไม่ได้ยินเสียงของเธอชัดเจนนัก แต่สายตานั้น มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาหยุดมองไม่ได้ “ชื่อแพรสินะ” เขาพึมพำกับตัวเอง ไม่มีอะไรโดดเด่นเกินหน้าเกินตา…แต่เธอกลับมีบางอย่างที่ทำให้เขาเผลอมองนานกว่าปกติ ไม่ใช่ความสวยหวือหวา ไม่ใช่ความมั่นใจเกินวัย แต่เป็นความนิ่งสงบในแบบที่คนส่วนใหญ่ไม่มี “เด็กฝึกงาน...แต่เดินเข้าออฟฟิศเหมือนมีเป้าหมายอยู่แล้ว” อคิณคิด ตลอดบ่ายนั้น เขาสังเกตว่าเธอไม่พูดมาก ไม่เสนอตัว ไม่พยายามสร้างความประทับใจ เธอแค่ตั้งใจฟัง ตั้งใจจด และลงมือทำอย่างเงียบ ๆ ใครบางคนอาจจะมองว่าเธอเงียบเกินไป แต่สำหรับเขา…มันคือ “น่าสนใจ” ไม่ใช่แค่ในฐานะเด็กฝึกงาน แต่ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ภายใต้ท่าทางเรียบเฉยนั้น และนั่นคือวันแรก...ที่เขาเริ่มอยากรู้จักเธอมากกว่าชื่อ “แพรลดา...เด็กคนนี้สายตาไม่ธรรมดา” เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วคลี่ยิ้มจาง ๆ แบบที่ไม่มีใครเคยเห็น “นักศึกษาฝึกงานใหม่เหรอคะ?” เสียงพนักงานสาวคนหนึ่งถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น “ใช่ค่ะ พวกเรามากัน 3 คน” “เรา มิน กับยิหวา” แพร นักศึกษาฝึกงานวัย 21 ปี ตอบพร้อมยิ้มบาง ๆ เธอไม่ได้ดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่ม แต่มีบางอย่างในแววตานั่น ที่ทั้งอ่อนโยน... และดื้อรั้น เมื่อเสียงกระดิ่งลิฟต์เปิดออก ทุกสายตาหันไปมอง... ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ผูกเนกไทเรียบเฉียบ ร่างสูงสง่าเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า เขาเดินผ่านพนักงานโดยไม่แม้แต่จะสบตาใคร อคิณ หยุดอยู่หน้าแพร พลางเลื่อนสายตามองเธอขึ้นลงเพียงครู่เดียว แต่กลับทำให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ “คุณชื่อแพร?” “คะ?...ค่ะ” “ตามผมมา” แพรมองเพื่อนอย่างลังเล แต่จำต้องก้าวตามหลังเขาไปในห้องกระจกชั้นในสุด ห้อง CEO เมื่อประตูปิดลง เสียงล็อกดัง “แกร๊ก” อย่างตั้งใจ บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปทันที... “คุณอยู่ปีสุดท้ายสินะ” เขาพูดพลางเดินไปช้า ๆ นั่งลงที่โซฟาหนังแทนเก้าอี้ทำงาน “มานั่งนี่สิ แพรลังเล แต่ก็เดินไปอย่างเชื่องช้า หัวใจเต้นตึก “คุณรู้ใช่ไหม...ว่าเวลานั่งคุยกับเจ้านาย ไม่ควรแต่งตัวแบบนี้” เขาก้มมองกระโปรงสั้นที่เธอใส่มา ไม่โจ่งแจ้ง แต่ก็ไม่ได้ปกปิดอะไรมากนัก “ขอโทษค่ะ...” แพรหน้าแดง “แต่ฉันชอบ” คำพูดนั้นเรียบ แต่แฝงแรงกระแทกใจกว่าอะไรทั้งหมด “ฉันไม่ใช่คนดี แพร” เขาเอื้อมมือมาสัมผัสผิวเนื้อขาวใต้แขนเสื้อเชิ้ตบาง ๆ ของเธอ “ถ้าเธอยังยืนยันจะฝึกงานที่นี่... อย่าคิดจะเล่นบริสุทธิ์กับฉัน” แพรกลืนน้ำลายลงคอ แต่ดวงตาเธอ... กลับไม่ได้หลบสายตาคมของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว “แล้วถ้าฉันไม่ได้จะเล่น...แต่เต็มใจล่ะคะ?” แพรทำเป็นปากดี แต่ในใจสั่นเทาไปหมด สิ่งที่เธอทำนั้น เพื่อเป็นเกราะป้องกันตัวเองให้ดูไม่กลัวเท่านั้น แพรไม่ใช่คนที่เรียบร้อย ออกแนวจะมีความดื้อรั้นอยู่นิดหน่อย เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ของอคิณดังขึ้น..เขาลุกขึ้น ก้าวเข้ามาหาเธอจนชิด ร่างสูงกว่า 180 ซม. ของเขาทำให้เธอต้องแหงนหน้าเผชิญตา “งั้น... อย่าร้องก็แล้วกัน” มือหนาเอื้อมมาประคองคางเธอไว้ ก่อนจะโน้มลงจูบ จูบแรกที่ไม่อ่อนโยน แต่ร้อนแรงเสียจนเธอแทบลืมหายใจ ปลายนิ้วของเขาลากผ่านต้นคอ ลงไปที่กระดุมเม็ดแรก...