บทที่6 ตกหลุมพราง

1209 Words

เพียงแค่สิบห้านาที ยานอนหลับก็เริ่มออกฤทธิ์ เพทายที่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาไม่ทันได้เอะใจอะไรเพราะวันนี้เขาดื่มไปค่อนข้างเยอะ "พวกมึงกลับไปได้แล้วไป กูง่วงแล้ว" "อะไรวะ! พวกกูขอเสร็จสักน้ำก่อนไม่ได้รึไง" เหมราชว่าอย่างหัวเสียที่ถูกขัดจังหวะ "ไม่ได้ กูไม่อยากมีปัญหากับริน" ถ้ารินดารามาเจอว่าเขาจ้างเด็กเอ็นฯ มาเอ็นเตอร์เทนฉลองสละโสดที่พวกมันเป็นคนคะยั้นคะยอให้เขาจัดมีหวังงานแต่งถูกยกเลิกแน่ๆ แล้วเขาก็รู้สันดานเพื่อนตัวเองดีด้วยว่าพวกมันไม่มีทางหยุดที่รอบเดียว "เออๆๆ กลับก็ได้วะ ไปเชอร์รี่ไปต่อกันที่ห้องพี่" "ค่ะคุณเหม" เหมราชโอบเอวเชอร์รี่ออกจากเพนต์เฮาส์ไปเป็นคนแรก หัสดินกับเจษฎาเลยลุกตามไปติดๆ แน่นอนว่าไม่ได้ออกไปกันมือเปล่า "แล้วเมื่อไหร่เธอจะลุกออกไปสักที" "จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" เพลงพิณพูดจบ เพทายก็ไม่ได้สนใจอะไรหญิงสาวอีก ร่างสูงเดินเข้าห้องนอนแล้วทิ้งตัวนอนบนเตียงทันที ด้านเพลงพิณเดินออกจากเพนต์เฮาส์ได้ไม่กี่ก้าวก็นั่งฟุบหลับกับพื้นตรงโถงทางเดินก่อนจะถึงลิฟต์ไม่กี่ก้าว เช้าวันต่อมา... "อุ่นจัง" เพลงพิณละเมอออกมาเมื่อรู้สึกได้ว่าวันนี้ที่นอนอุ่นกว่าทุกวัน ไม่เพียงแค่นั้นใบหน้าหวานยังซุกเข้าหาไออุ่นจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แกร็ก...พลันประตูห้องนอนก็เปิดออกด้วยมือสวย "กรี๊ดดด!" เฮือก! เสียงกรีดร้องบาดแก้วหูทำเอาคนที่กำลังหลับสบายสะดุ้งตื่น "นี่คุณเป็นใครคะ" เพลงพิณหยัดตัวลุกขึ้น มองหญิงสาวตรงหน้าตาปรือพลางใช้มือขยี้ตาอีกข้างไปด้วย "ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอเป็นใคร มานอนกับแฟนฉันได้ยังไง!" "แฟนคุณ?" เพลงพิณยังคงไม่เข้าใจว่าหญิงสาวตรงหน้าพูดเรื่องอะไร หรือนี่จะเป็นความฝัน เธอคิดแบบนั้นจนกระทั่งเหลือบเห็นท่อนแขนหนาที่โอดกอดเอวตัวเองอยู่ ดวงตาคู่สวยเลื่อนสายตาตามท่อนแขนขึ้นไปอย่างช้าๆ ก่อนจะตกใจจนหน้าซีดเมื่อพบว่าคนที่นอนกอดเธออยู่ก็คือเพทาย ร่างเล็กรีบแกะท่อนแขนหนาออกแล้วลงมายืนข้างเตียง "ริน" ทันใดนั้นเองเพทายก็รู้สึกตัวตื่น "ฮึก เพทำกับรินแบบนี้ได้ยังไง" "เพทำอะไร แล้วนี่รินร้องไห้ทำไม" "ทั้งที่เรากำลังจะแต่งงานกันทำไมเพทำกับรินแบบนี้ กล้าดียังไงถึงพาผู้หญิงคนนี้มาขึ้นเตียงก่อนริน" รินดาราชี้นิ้วไปที่เพลงพิณ ตอนนั้นเองเพทายถึงรู้ว่าเพลงพิณอยู่ในห้องนอนด้วย "ทำไมเธอยังไม่กลับไปอีก" เขาถามเสียงเข้ม "พิณ..." เพลงพิณไม่กล้าตอบว่าเป็นเพราะยานอนหลับ แต่ถามว่าเมื่อคืนนี้เธอเดินกลับเข้ามาได้ยังไง คำตอบก็คือเธอก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะภาพสุดท้ายที่จำได้ก็คือเธอนั่งฟุบหลับอยู่หน้าลิฟต์ "ถ้าเพยังเลิกนิสัยเจ้าชู้ไม่ได้ รินว่าเราเลิกกันดีกว่า" "เพไม่เลิก" "แต่รินจะเลิก" "รินใจเย็นๆ ก่อนนะ ฟังเพอธิบายก่อน เมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น" "ใช่ค่ะ พิณกับคุณเพเราไม่ได้มีอะไรกัน" เพลงพิณช่วยยืนยันอีกแรง "ถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอขึ้นมานอนบนเตียงแฟนฉันทำไม" "พิณ..." เพลงพิณได้แต่อ้ำอึ้ง "ที่ตอบไม่ได้ก็เพราะว่าที่พูดเมื่อกี้เธอตอแหลสินะ" รินดาราเหยียดยิ้มก่อนจะเดินออกไป เพทายไม่ได้ตามแฟนสาวออกไปทันทีเพราะอยากเคลียร์กับเพลงพิณก่อน "เมื่อคืนเธอผสมอะไรในเหล้าให้ฉันกิน" การที่เพลงพิณแอบขึ้นเตียงมานอนกับเขาทำให้เพทายฉุกคิดได้ว่าเมื่อคืนที่เขาง่วงนอนไม่น่าจะเป็นเพราะเมา "..." "ตอบมาก่อนที่ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นศพในห้องนี้" "ยะ ยานอนหลับค่ะ" "ทำไปทำไม คิดจะจับฉันเหรอ" "เปล่าค่ะ พิณไม่เคยคิดอะไรสกปรกๆ แบบนั้น" ยิ่งรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานด้วย "แล้วเธอวางยานอนหลับฉันทำไม" ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้ย่นระยะห่างจนเหลือไม่ถึงคืบ "พิณไม่รู้ มีคนสั่งให้พิณทำแลกกับเงินสามแสน ขอแค่แอบวางยานอนหลับคุณ ส่วนที่ว่าพิณขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับคุณได้ยังไง พิณไม่รู้จริงๆ" เพลงพิณสารภาพหมดเปลือก เพราะว่าในตอนนี้เพทายน่ากลัวมาก ดวงตาคมสีนิลวาวโรจน์ราวกับจะฆ่าเธอให้ได้ เขาดูอันตรายอย่างที่เจษฎาว่าจริงๆ หมับ! "โอ้ย!" มือหนาบีบต้นแขนเล็กของเพลงพิณอย่างแรง "ใครสั่ง" "พิณบอกไม่ได้" เจ๊อ้อยสั่งเธอไว้ก่อนหน้าแล้วว่าห้ามปริปากเด็ดขาดเพราะไม่อยากถูกสาวถึงตัว "หึ ยัยแม่เล้านั่นสินะ" "..." "ที่เธอทำเป็นกลัวไอ้เจษแล้วเข้าหาฉันก็เพราะอยากวางยาฉันนี่เอง ตอแหลเก่งจริงๆ" พูดจบเพทายก็สะบัดมือออกอย่าแรง ร่างเล็กเซจนเกือบล้มหงายหลัง "พิณขอโทษค่ะ" ตอนนี้เธอคงพูดได้แค่ขอโทษ "ฉันไม่รับ!" "แล้วคุณจะให้พิณทำยังไง คุณถึงจะปล่อยพิณไป" "เอาบัตรประชาชนมา ไว้ฉันเคลียร์กับแฟนเสร็จเมื่อไหร่ ฉันกลับมาคิดบัญชีกับเธอแน่" "นี่ค่ะ" "นี่เธออายุแค่สิบเก้าเองเหรอ พ่อแม่ต้องสอนมายังไงถึงได้มีสันดานเลวระยำตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ" "อย่าลามปามถึงพ่อแม่พิณนะคุณเพทาย! ถ้าคุณอยากด่าก็ด่าพิณแค่คนเดียว พวกท่านไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย" "เธอไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงใส่ฉันนะเพลงพิณ" "คุณอยากมาว่าพ่อแม่พิณก่อนทำไม" "ก็ถ้าเธอไม่ทำตัวเลวแบบนี้ฉันจะว่าได้มั้ยล่ะ" "พิณทำไปเพราะความจำเป็น" เพลงพิณเอ่ยน้ำตาคลอ "ไม่ต้องมาบีบน้ำตา ฉันไม่ใช่ไอ้เจษ" "..." "ไสหัวกลับไปได้แล้ว แล้วก็อย่าคิดหนีเด็ดขาด เพราะถ้าเธอทำให้ฉันต้องออกแรงตามหาแม้แต่นิดเดียวล่ะก็...ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง" แกร็ก / ปัง! "เวรจริงๆ" เพทายเอามือนวดขมับหนักๆ หลังร่างเล็กวิ่งออกจากห้องไป Rrrrrr เพทายถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ทันที่เห็นว่ามารดาบังเกิดเกล้าโทรมา ก่อนจะกดรับสาย ไม่ทันได้เอ่ยอะไรปลายเสียงก็แผดเสียงใส่ เพทายหลับตาลงช้าๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ในทันทีว่ารินดาราแจ้นไปฟ้องแม่เขาแล้ว "ครับ" ติ้ด! เมื่อสายตัดไปเพทายก็เขวี้ยงโทรศัพท์กับผนังห้องอย่างแรง "เพลงพิณ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more