นิก
หลังจากผมปลอบอัญญาเสร็จ ผมก็กลับมาที่โซฟาอีกครั้ง และไม่ลืมจะส่งข้อความหาเตยหอมทันที ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงและคิดยังไงบ้างที่ผมทิ้งเธอมาแบบนี้ตั้งแต่บ่ายแต่ยังไม่ได้ติดต่อกลับไปหาเธอ แต่จะให้ผมทิ้งอัญญาไปตอนนี้ก็ไม่ได้อีก
“ตอนนี้ คนไข้ตั้งครรภ์ได้ประมาณหนึ่งเดือนแล้วนะครับ”
เตยหอม
คุณนิก: คืนนี้ฉันไม่ได้กลับนะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งที่ห้องก่อน
ฉันมองข้อความที่ได้รับจากเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ตั้งแต่เมื่อกลางวันที่เขาเดินผ่านหน้าฉันไป เขาก็พึ่งส่งข้อความมาหาฉันตอนนี้ ตอนเกือบเที่ยงคืน
ฉันไม่รู้ว่าฉันควรร้องไห้หรือหัวเราะสมเพชตัวเองดี ที่ผ่านมาความดีการดูแลเอาใจใส่ของเขา มันทำให้ฉันหลงคิดว่าเขารักฉัน ถึงแม้ว่าฉันไม่แน่ใจและไม่อยากคิดไปเอง แต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ ว่าเขาคงจะรักฉันบ้างไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่
“ฮึก” ฉันได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ ร้องมันตั้งแ
