ฉันนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองตั้งแต่พี่คิมกลับไป จนตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหน แต่ฉันคิดว่ามันคงค่ำแล้ว แต่ฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมในห้องตัวเอง ตัดทุกอย่างภายนอกออกไปหมด ไม่ติดต่อกับใคร
“พี่จะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” พี่คิมพูดขึ้นทำให้ฉันผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“พี่คิม หมายความว่ายังไงคะ”
“เรื่องที่เกิดขึ้น พี่ไม่โกรธเตย ไม่เลยแม้แต่น้อย ส่วนเรื่องลูกของเตย เขาคือลูกของผู้หญิงที่พี่รัก พี่ก็รักเขา”
“ฮืออ” ฉันร้องไห้ออกมาพร้อมกับส่ายหน้าอย่างหนัก ทำไมฉันยิ่งสมเพชตัวเองแบบนี้ ทำไมฉันไม่มั่นคงกับพี่คิมให้ได้เหมือนเมื่อก่อน
เรื่องที่ฉันเผลอนอกกายเขาฉันรู้สึกผิดมาก แต่ฉันรู้สึกผิดไม่มากเท่าหัวใจของฉันที่มันเปลี่ยนไป ถ้าเกิดว่าหัวใจฉันมันไม่เปลี่ยนไป แล้วได้คำพูดแบบนี้ของพี่คิม ฉันคงจะดีใจกว่านี้ และตอบรับไป แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม อีกอย่างความผิดของฉัน ฉัน
